Δυστοκία στη γραφή δεν είναι πάντα δυστοκία στις συλλογιστικές
διαδικασίες και την έκφραση. Είναι μια κάστα ανθρώπων που υποφέρει από μία απελπιστική στειρότητα για γέννηση ερωτηματικών και αναζωογονητικών ανησυχιών. Είναι σα να δέχονται τα πράγματα καθώς είναι ακριβώς χωρίς καμία απορία ή ανατρεπτική διάθεση. Θα μου πεις, κι εκείνοι που έχουν επαναστατικές διαθέσεις πόσα παραπάνω κάνουν…; Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Μιλώ πάντα για εκείνους τους ανθρώπους. Προσπαθούν πάντα να
μαθαίνουν για τα πάντα χωρίς φανατικό όμως ζήλο, φαντάζουν να ακολουθούν τη ζωή, χωρίς φυσικά αυτό να συνεπάγεται ότι το κάνουν με ευκολία, δε σοκάρονται με τίποτα για παραπάνω απ’ όσο τους επιτρέπει η συμβιβαστική τους φύση. Καμιά φορά, εν μέσω διαμάχης, ούτε καν αυτή την γλυκανάλατη διάθεσή τους εκφράζουν, διαλέγουν να σιωπούν. Δεν επιθυμούν τίποτα, δεν ονειρεύονται μεγαλεπήβολα όνειρα και γουστάρουν ν’ αλλάζουν μορφή σαν πηλός, όταν τους το ζητάνε οι περιστάσεις ή οι περαστικοί.
Αρκετά συχνά σκέφτομαι ότι όλα αυτά φαινόμενα- πρόσωπα δε είναι
κατ’ ανάγκη εγωκεντρικά τομάρια που επιπλέουν ωσάν φελλοί στην επιφάνεια μιας λίμνης πολλαπλών κοσμικών αλληλεπιδράσεων. Ίσως να σφάλλω, μα δεν μπορώ πάρά, επηρεασμένη από εσωτερικούς αέρηδες, να υποθέσω εύλογα πως κάποια συλλογιστική θα πρέπει να υπάρχει μέσα σε όλη αυτή τη φαινομενικά αυθόρμητη διαδικασία. Μία εγωιστική ερμηνεία, μια εύκολη λύση, δεν απαντάει γιατί ένα τέτοιο άτομο στερείται προσωπικών φιλοδοξιών και προσπερνά κοινωνικές συμβάσεις με πρωτόγονα φιλελεύθερη διάθεση. Γιατί εμμένει σε μια αδρανειακή ησυχία τον καιρό που όλοι φωνάζουν και τρέχουν.