"ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση¨"

Tο σαμποτάζ έγινε αργά. Μετά τις μάσκες ηλίου. Πριν το σπάσιμο των πάγων αλλά αργά. Τη χρονική στιγμή που δύο τραίνα περνούσαν το ένα δίπλα στο άλλο με σφοδρότητα χωρίς να συγκρουστούν. Ήταν εντελώς ησυχία και ο υπερβατικός ερωτισμός μας είχε βολέψει. Το σαμποτάζ αποκάλυψη πρωθύστερη με ενσωματωμένη την παράδοξη για το διαμέτρημα της ιδιοφυΐας του ελευθερίας επιλογής. Σαν επίγευση courvoisier. Τρέχα και μας πιάσανε.
Το βράδυ της περασμένης τρίτης το σαμποτάζ στήθηκε μπροστά σε μαύρη κουρτίνα που σπινθήριζε υπό γωνία. Δυο φιγούρες ιαπωνικού anime με λευκά και ενσαρκωμένη παρουσία έργου τριακονταετίας από τον απέναντι αστερισμό, καράτε και μπουνιές και κραυγές ενσώματες για να σωπαίνουν οι αναίτιοι και ασεβείς. Μικρή παράσταση για παιδιά, τρέχα και μας πιάσανε. Τα δυο παιδάκια σα να πηδούσαν στο χαρτί. Ή στο πανί. Πάντως άλλη διάσταση. Σαν έτοιμοι από καιρό. Πρόσμεναν να λάβουν το θώκο τους. Πιονάκια λευκά μιας παρτίδας εκπονουμένης δυνάμει ερωτισμού ατρώτου και νεαρής, αλάνθαστης κι ολάνθιστης προσδοκίας καθ' όλα αγνής. έτσι που να προδιαγράφεται μονοσήμαντά η σπίλωσή της από υπαρξιακές κατολισθήσεις, εσωτερική ματαίωση και άλλα γνωστά -συνθήκη ικανή και αναγκαία. Αλίμονο.

υ.γ.: Για τη γεωμετρία της φωνής που πηγάζει από το σχήμα Γιάννης Παλαμίδας, για την κοσμολογία που κουβαλάει αυτός ο ήχος της προσωπικής του εκφοράς δε βρίσκω λέξη.