"επί κοίτην μου εν νυξίν..."
Αυτή η νύχτα, που δε γνωρίζω πώς να τη διαχειριστώ, κρεμάει στο λαιμό μου μ' ένα ξεφτισμένο σκοινί όλο το βάρος της αδικίας που με σέρνει στον πάτο. Η νύχτα είναι άδικη και σκληρή. Όπως εγώ.
“Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι – ή το όνειρο, που η ευφυΐα μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. Ή τη δράση για την οποία δε γεννήθηκα, ή το όνειρο για το οποίο κανείς δε γεννήθηκε.” F. P.
3 Comments:
Ήταν πηχτό το σκοτάδι τη χτεσινή νύχτα, τίποτα δεν μπορούσα να δω, ούτε το σκοινί. Μα σήμερα, εμφανίστηκε αιφνιδίως ένα φεγγάρι τελειωμένο, ολόκληρο, εκεί που εγώ νόμιζα πως είχε ολότελα ξεφτίσει...
Και το θέμα είναι πως κάθε νύχτα το ίδιο γίνεται. Ο ίδιος πόλεμος, οι ίδιες μάχες, οι ίδιες ήττες.
Περπάτησέ την. Μέχρι το τέλος της. Ίσως κάτι να έχει να σου πει.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home