"μόνο μια φορά..."

Έχασα το ροκ μυθιστόρημα σε μια προσωπική μάχη με το σώμα της προδοσίας. Τα πυρομαχικά μου ήταν ανώφελα και ανίδεα. Η κατάρριψη διαδέχθηκε την άρνηση κι έπειτα in my glass coffin i am waiting. Η κατάρρευση διαδέχτηκε το εξαπίνης κι έπειτα there are fifty ways to leave your lover. Ο έρωτας και η σύνεση είναι δυο καταστάσεις εξαιρετικά αντίπαλες. Το ξέρουν όλοι. Η κατάργηση της μεταξύ τους απόστασης αποβαίνει εκρηκτική. Έπειτα τα θύματα πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδα: με το μέρος του έρωτα ή της σύνεσης; Παραφιλολογίες για τον ορισμό του έρωτα και τη δεκτικότητα στις έξωθεν πλαστικές πιέσεις. Πρέπει όμως να διαλέξουν στρατόπεδα. This is not a love song. Μαλακίες. Άσπρο-πράσινο και κόκκινο-μαύρο, η παρερμηνεία του καταχωρημένου μου βίου. Όλοι οι παρεξηγημένοι Απρίληδες σε παράταξη διαμαρτύρονται. Ζητάνε και τα ρέστα. Ουκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος, μωρό μου. Ο μήνας του Κριού, τρομάρα του. Send his love to me. Τρομάρα του. Νοητικά κατασκευάσματα αυτόνομα, με απαιτήσεις και κόστος. Οι σκιές της ιδιωτικής μας φαινομενολογίας συγκρούονται και συνθλίβονται. Βγάζουν χέρια και χείλη, μας στραγγαλίζουν, μας φράσσουν τον αέρα, μας φτύνουν, μας χλευάζουν. Φαίνεται το πρόβλημα της ανακωχής, του κοινού τόπου να μην τους απασχολεί καθόλου, νοιάζονται μόνο για τις σάρκες μας, διόλου ειρηνευτικά. Αυτό το παραμύθι με το μεγάλο Ο μεγάλη κομπίνα τελικά. Τρακάρεις με φόρα τις γωνίες στους τοίχους σα σωστό πρόβατο, μελανιές, εκδορές, πόνος, κλάματα και τα ρέστα, σέρνεσαι, τσουλάς. Κι έπειτα; Το μεγάλο Ο κόκκινο-μαύρο. 

Κι έπειτα αυτή η πουτάνα η λίμνη που στάλα στάλα πληρώνεται, πότε στ' αλήθεια έχει σκοπό να γεμίσει;