Σ’ αυτό το βίο οι Παρασκευές μου καταλαμβάνουν περιοδικά θέσεις
απελπισίας ή απελευθέρωσης αλύπητα και διαδοχικά.
Είμαι από εκείνους που πέφτουν με τα μούτρα κι έτσι, όταν δε
φυτοζωώ μέσα σε νομοτελειακά τέλματα που προσμένουν να ξαναγίνει η Μεγάλη Έκρηξη, μπαίνω στην αλήθεια που κατασκευάζω (πάντα εγώ και πάντα με μπούσουλα τον καιρό) με τα μπούνια.
Ξανάρχισα να πίνω γάλα. ΝΟΥΝΟΥ. Ποιος το φανταζόταν τόσα χρόνια
μετά την επανάσταση της μη γαλατοποσίας θα επέστρεφα στην εποχή του υπόλευκου εκκρίματος με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Μου φάνηκε πολύ γλυκό κι, αν λογαριάσεις πως του προσθέτω και κάμποσα κουτάλια σοκολάτα για να μην το μυρίζω, είναι αρκετά πιθανό μετά από λίγο καιρό να μου ανεβάσει και το ζάχαρο και να απαλλαγώ τελειωτικά από την πάρτη του.
Σημερινό λάφυρο «το παζάρι του ληστή» από ένα δίσκο που βρέθηκε
στα χέρια μου κατά λάθος.
Γεμίζω τα τέλματά μου με ΝΟΥΝΟΥ.
«…και πούλησά τα μάτια μου…»