"...αυτή η πρώτη σου ζωή μ'έχει νικήσει..."

Φαντάζομαι πως έχει πολύ μεγάλη σημασία που το πιστόλι ριμάρει με το Αργοστόλι, ιδίως εφ’ όσον ο ποιητής κατάγεται από την Κεφαλονιά. Όμως δεν είναι τρόπος που να πάψω να σκέφτομαι την περιγραφή του νονού μου, ότι από το μπαλκόνι του φίλου του στην Καβάλα βουτάς κατ’ ευθείαν στη θάλασσα.
Κατά τα άλλα το Μόναχο μου θύμισε το ανέκδοτο με το κοπτό μακαρονάκι και, συνεπώς, πάρα πολύ κουράστηκα, γιατί, όσο να πεις, τουλάχιστον η Σκάρλετ μέσα σε τρεις ώρες έκανε ίσαμε τρεις γάμους. Βέβαια, το ότι ο ρεαλισμός στην τέχνη έχει προ πολλού πεθάνει είναι μια άποψη που υπάρχει, αλλά από την άλλη πάλι, δες, Αντριάννα, σοκολάτα και θεός ταίριαξαν βέβαια σε διαφήμιση, χωρίς όμως και να μπορείς να το πεις καλλιτεχνία το συνολάκι, επειδή απλώς απέχει από το ρεαλισμό.
Σύγχυση.
Α.
Και να τους πείτε τη σκηνή που σκουπίζει η πρωταγωνίστρια τα μάγουλα και ρουφάει τη μύτη όλο νάζι, βλέπε εσωτερική ανασυγκρότηση και βλέμμα καθαρό που κοιτάζει μπροστά κλπ κλπ, να την αφαιρέσουν στο επόμενο μοντελάκι.
Ο σουρεαλισμός σουρεαλισμός και η αξιοπρέπεια αξιοπρέπεια.
Και δε χτυπάει το ρημάδι.
Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτό που δείχνουν ή μάλλον δεν μπορούν να δείχνουν αυτό που είναι.
Κι αυτό δεν είναι πάντα τέχνη.
Κι αυτό δεν έχει πάντα σημασία.
Κουράστηκα. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή θέλω διακοπές. Διακοπή.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πολλαπλό σημαινόμενο.
Δε γίνεται να το καταλάβω.