"...και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει..."

Κατάσταση πολιορκίας. Κάτι φουσκώνει μέσα απειλητικά νικώντας σταδιακά το δειλό του περίβλημα. Αυξάνει και πολλαπλασιάζεται.
Ένας καλός χαρτοπαίχτης καίει συχνά σε μια κίνηση στρατηγικής ένα του χαρτί για να επωφεληθεί αργότερα από το πρόωρο κόστος που επωμίστηκε. Κάθε χαρτί έχει τόση προίκα όση χρειάζεται για να θυσιαστεί μία μονη φορά, ώστε να κερδηθεί μια μάχη. Ή, καλύτερα, ένα παιχνίδι.
Είμαι ένα χαρτί που έχει καεί πολλές φορές. Από μένα. Από λάθος. Από λάθη.
Η ουσία προωθείται υπό της απειλής στα τοιχώματα και οι υποπαράγραφοί της διαχέονται στην ατμόσφαιρα. Η απειλή έχει στο σχέδιο να μην αφήσει μέσα τίποτα και, όταν εκπληρωθεί ο σκοπός της, να αποχωρήσει –και αυτή- θριαμβεύτρια. (Σημ.: Οι άνθρωποι, υπό s.t.p., ξεχειλίζουν όταν είναι υπερπλήρεις και σε διαδικασία πλήρωσης. Όχι σε φάση ταχείας έξωσης από το σώμα τους.)
Τα τοιχώματα υποχωρούν, ο νους υποχώρησε πρώτος, οι αισθήσεις στραγγαλίζονται στριγγλίζοντας τη σχετικότητα του ακαριαίου της συμπίεσής τους.

Άμα σε ακούσω να λες «έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι;», σου υπόσχομαι να βάλω τα κλάμματα. Δε μου είναι δα και τόσο δύσκολο πλέον. Μάλιστα, μπορώ να το κάνω και χωρίς να πεις τίποτα τώρα που το σκέφτομαι.