"all the dolls i had took my leather off..."

Ξεκολλημένες καρδιές. Ένα πιτσιρίκι κουτάβι μέσα στις χούφτες μου, ίσα που τις πληροί. Νεογέννητο με συμπυκνωμένη στα μάτια την ψυχή που δε μιλάει. Με κοιτά κι ύστερα χάνεται. Ξένη, κάτοικος ξενοδοχείου στην πλατεία της Ομόνοιας. Κοιτάζω την κίνηση κάτω με βάση του κάδρου τη φωτεινή κουπαστή του μπαλκονιού. Σε γυρεύω όλο αγωνία με το διαπασών της κλήσης στο αυτί μου και την ανακούφιση του αναπάντητου σε δεύτερο πλάνο. Να ‘ρθεις να με βρεις. Να ‘ρθεις να με βρω. Μια ιστορία κανονική, με αρχή, μέση και τέλος. Θέλω. Στο λύκειο είχαμε για την έκθεση κονσέρβες προλόγους και επιλόγους και το δύσκολο ήταν το κυρίως θέμα. Το θέμα. Τώρα λείπει η αρχή και το τέλος. Αυτοσχεδιασμός φουλ. Επί του θέματος ή εκτός. Εξαντλητικός. Και τα κονσερβοποιημένα αποθέματα επιβίωσης εξαντλημένα. Δηλαδή δεν έχω ούτε πρόλογο, δεν ξέρω από πού να σε πιάσω. Κι από επιλόγους, κάτι δειλές τελετές λήξης που αυτοϋπονομεύονται χωρίς να καταφέρνουν να κομίσουν εκείνο που ευαγγελίζονται. Κοιτάζω χωρίς να κοιτάζω, αν μου πεις ‘τί είδες’ θα σε κοιτάξω σα να μην κοίταζα και σα να μη σε κοιτάζω ή μπορεί και όχι, γιατί μπορεί και να σε κοίταζα χωρίς να σε κοιτάζω, ενώ ήσουν εκεί κι ας μην ήσουν. . _ .