"catch me if i fall..."

Μωβ τουλίπες στη Βερανζέρου, ο εσπρέσο στα στάρμπακς έχει εσάνς πικραμύγδαλου, τέσσερα ζεύγη κι εγώ επί του τραπεζίου, αλλά μήπως κάθεται ο κόσμος στα τραπέζια, έχει και τα δίκια του, εδώ που τα λέμε, ο τρελάρας, το ξωτικό με το πνευστό που κλαίει, να γλείψω τους κόμπους των αρθρώσεων στα δάχτυλα και ανηφορίζοντας να καταλήξω στη μανιοκαταθλιπτική γωνία του ποδιού της χήνας, επαφίεμαι, επαφώ, όταν αγγίζουν τα δάχτυλα λέγεται αφή, όταν εφαρμόζει η γλώσσα υπάρχει κάποια ονομασία; Παχύ καϊμάκι, αδιαπέραστο, κουλουράκια κανέλας πλεξουδες, καραμέλες βουτύρου στο χρυσόχαρτο, πολύχρωμα χαρτάκια από σοκολατάκια πολυτελείας στις τσέπες, 85% κακάο, τα πλυμένα ασπρόρουχα κοκαλωμένα στα σχοινιά, allure του chanel σε εκρού κασμιρένιο κασκόλ, αλλήθωρες αδεξιότητες ανάμεσα στην καταβαράθρωση των ημερών και την αναζήτηση της θαλπωρής μέσα σε άχνη ζάχαρη, βόλτα με τ’ αμάξι κάτω από τα φωτάκια της βασιλίσσης σοφίας, μεσήλικες πόρνες στην καποδιστρίου, τα ανοιχτά χαρτιά πενήντα τοις εκατό off επί του πάγκου στην αγίου μελετίου, παρφέ σοκολάτα στη χαρά, γυναίκα κλεοπάτρα ή κική κι ύστερα το κορίτσι με τα μαύρα. Σε σωστή ώρα βραδιάζει. Έχω κρεμαστεί μέρες από μία κουβέντα που αποθήκευσα να μη χάσω στο κινητό και απώλεσα επιλέγοντας διαγραφή όλων -τί μάρκα να 'ναι αυτό το τζιν που μοσχοβολάει μαστίχα- όνειρα για θρησκευτικά παραισθησιογόνα και φυγές στο αζερμπαϊτζάν, μια στροφή παραπάνω μέσα στον ύπνο και ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή. Όμως εγώ θέλω μόνο μια εκδρομή.
Μέρες που ‘ναι.