"αυτό σε φοβίζει να έρθεις κοντά μου..."

Όπου και να σε ακουμπήσω πονάω. Γυρνάω στο σπίτι με ακατάσχετη την επιθυμία μιας κλαίουσας πτώσης, μπρούμυτα με όλο μου το σθένος για παραίτηση και μόλις αντικρίζω τα πολυκαιρισμένα σεντόνια στο κρεβάτι της κάμαρας διαπιστώνω πως χρησιμοποιώ τη φράση ‘ακατάσχετη επιθυμία’ για πόθους που ποτέ τελικά δεν ευοδώνονται. Ήχοι που παραμορφώνονται φάλτσα, αγαπώ τις φωτογραφίες που τα φώτα μοιάζουν όπως όταν τα βλέπουν βουρκωμένα μάτια, με πονάει που καθένας μόνος του ξέρει πώς βλέπει τον κόσμο με βουρκωμένα μάτια, σα να χάνεται σύσσωμο το μεγαλείο της τέχνης σα νερό μέσα στην άμμο. Πιπιλάω εκείνο το στίχο που ξεκινάει ‘ποτέ δε θ’ αφήσω ετούτη τη θλίψη να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία’, δεν είμαι όμως από αυτούς, ‘ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει στο βάθος γνωρίζω’ – αλλά φαίνεται ότι είναι πολύ βάθος, γιατί, παρ’ όλο που το γνωρίζω μου έχουν λείψει.

Χάσκει στην επάνω δεξιά γωνία του μυαλού η ιδέα ότι, στην προσπάθεια μου να αποδιώξω την πεποίθησή σου πως σ’ αυτό τον κόσμο ερχόμαστε μόνοι και, παρομοίως, φεύγουμε, δέματα επί της ουσίας ασυνόδευτα, θα καταλήξω να την ενστερνίζομαι εγώ η ίδια, ακρωτηριασμένη, κατάκοπη κατόπιν πολυάριθμων αιματηρών συγκρούσεων με τοίχους υψωμένους και ανένδοτους. Σα να ‘χω βαλθεί μέσα σε όλο μου το αίμα να πνίξω τα μονήρη ηλεκτρόνια ενός ατόμου που αμέτοχο κοιτάζει σαστισμένο, ανίδεο για το αν καλείται να προσεταιριστεί κάποια από τις δυο μας, εμένα ή εκείνη εκεί, τη μοναξιά του. Ένας παρατηρητής από εξωτερικό αδρανειακό σύστημα συνάγει αγόγγυστα ότι δεν πρόκειται για τίποτε άλλο έξω από μια μέχρις εσχάτων μάχη μεταξύ εμού και εκείνης. Ίσως να είναι μια τόσο αντικειμενική οπτική που χρειάζεται για να ξεμπροστιάσει την ιδιοτέλειά μου, αυτή την εξάρτηση από μια επιθυμητή συσχέτιση εξουσίας κι όλα αυτά κάνουν παιχνίδι από μόνα τους, σα να μην αφορούν το πρόσωπό σου, σαν από μια φροϋδική διαστροφή να γυρεύω να θέσω εαυτόν υποτελή ενός φαύλου, δόλιου δυνάστη, διορισμένου ώστε να μου υπαγορεύει ες αεί την εγκληματικά μη αναστρέψιμη κακοδιαχείριση του βίου ως τη στιγμή που θα με εγκολπώσει σε χρόνο υποψιασμένο στο βρωμερό του ατέρμονα κύκλο.

Κι αυτό το 'αγάπα με να μ'αγαπήσω' παραπέμπει τόσο τραγικά στο αυγό του Κολόμβου.