"εγώ κάτω από τα κύματα σας χάνω"

Με πονάει αυτή η αγάπη. Αυτά τα χέρια που σφίγγονται μεταξύ τους για να καταργήσουν τη διαίρεση, ο δρόμος που ανηφορίζει μια αδιαίρετη διμερής φιγούρα, το άδειασμα του σακιού της άμμου πίσω στην παραλία αμέσως μετά τη διαίρεση. Το άδειασμα. Η άμμος είναι υπερεκτιμημένη. Δεν λυπάμαι με τη χαρά τον άλλων· η χαιρεκακία δεν ελευθερώνει τίποτα καλό και αυτή τη στιγμή το τελευταίο που χρειάζομαι είναι κάποιος που θα μου κλέβει την τελευταία μπουκάλα οξυγόνου. Με πρόλαβαν όμως οι μέρες, μωρό μου, τα καλοκαίρια που πέρασαν και, αφού δε με βρήκαν εδώ, έφυγαν. Ο κούφιος κύλινδρος του ζωτικού μου χώρου που, αντί να συρρικνωθεί εκμηδενίζοντας την απόσταση των τοιχωμάτων του, αναπτύχθηκε εις βάρος του εσωτερικού μου. Τα νερά μου είναι δύσοσμα και στάσιμα. Ανάμεσα στους τοίχους και τ’ αγκάθια μου.