altera pars

Καθώς ο χρόνος περνάει από πάνω μας, αγγίζουμε τους ανθρώπους όλο και λιγότερο. Όταν είσαι παιδί, οι αγκαλιές σου είναι πολύτιμες αλλά όχι και ακριβές. Μετά η τιμή ανεβαίνει. Υποσυνείδητα ίσως και η αξία, αλλά αυτό είναι απλά μια εικασία και το κέρδος του να συνηχθεί ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι μάλλον αμφίβολο. Τα παιδιά παίζουν πολλά παιχνίδια, αλλά για κείνα οι αγκαλιές δεν είναι παιχνίδια. Γι’ αυτό και δεν τους στοιχίζουν τίποτα. Μπορεί τα πιτσιρίκια στα παιχνίδια να σκίζουν τα γόνατα, αλλά οι παιδικές αγκαλιές μοιράζονται αυθόρμητα απλόχερα. Αφιλοκερδώς. Τα παιδικά χέρια είναι φτιαγμένα για να προσαρμόζονται στο ξένο δέρμα. Όμως η ενήλικη αγκαλιά έχει τιμή. Δηλαδή αντίτιμο, όχι εντιμότητα. Τα παιχνίδια κοστίζουν και αυτό το παιχνίδι των ενηλίκων παραείναι ακριβό, ενέχει τζόγο χειρίστου ρίσκου. Το παιχνίδι της εξουσίας της αφής, το υποκείμενο και το αντικείμενο της εξουσίας. Μια πανάκριβη σύνταξη επαφής παιγμένη στα καζίνα και αναλωμένη στα αλισβερίσια της ιδιοτέλειας. Συνηθέστερα κάτι ανάπηρες δειλίες οριοθετούν την κίνηση -το πολύ ως τις άκρες των δακτύλων- σε πορείες που αμφιταλαντεύονται αναποφάσιστα. Σα να ήτανε παιχνίδι, αλλά όχι σαν τα παιχνίδια των παιδιών. Η εκλιπούσα αίσθηση της αφής, της προέκτασης της στοργής αφήνει κάτι να χάσκει επίπονα, μια αδυναμία επούλωσης. Μετά όλα είναι μπλε…