"la mer, la mer, toujours recommencée"

Γυροφέρνω το σκαμπώ διστακτικά. Είμαστε ως ζεύγος ασφυκτικά αλληλοπεριορισμένοι. Εθελουσίως, από το σκηνικό της δραματικότητας που ενδύεται η τρέχουσα ατμοσφαιρική πίστα. Κοιτάζω τα πρόσωπα αναποφάσιστα˙ δεν μπορώ να καταλήξω αν όλοι με κοιτούν επίμονα ή αν σύσσωμοι δε δίνουν δεκάρα για το σκαμπώ μου κι εμένα. Ένα τραγούδι μου λέει να το εγκαταλείψω –το σκαμπώ- δίνοντάς του, επί πλέον, τα παπούτσια μου στο χέρι και το αμέσως επόμενο είναι μια σαφέστατα ιλιγγιώδης προτροπή για σύσφιξη των σχέσεων με το ταλαίπωρο κάθισμα-ύψωμα και ό, τι άλλο βρω να γραπωθώ, άψυχο ή μη. Με απωθούν τα ποτά με φρούτα˙ τα βρίσκω αξιολύπητα. Τα βέλη φεύγουν από παντού, άλλα αποφασισμένα να αποκτήσουν προορισμό, έστω και στην πορεία, άλλα μόνο για να παίξουν με το ρυθμό. Αισθάνομαι την ανάγκη να σκύψω μη με πάρουν τα σκάγια, μα λογαριάζω ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να δώσει την εντύπωση της προσχώρησης στο ρυθμό και κάτι τέτοιο είναι μια πολύ σπουδαία απόφαση, που όμως δεν έχω πάρει. Χαϊδεύω την πιο πρόσφατη νεύρωσή μου, των οδοντικών συμφώνων˙ δεν έχω ακόμη καταλάβει τι είναι εκείνο που με ιντριγκάρει τόσο στην ιδέα της γλώσσας που αγγίζει ελαφρά τα δόντια. Ο τυπάκος με το βαθυμπλέ, ζωγραφισμένο t-shirt δε με κοιτάζει καθόλου, πώς ξέρεις χωρίς ίχνος αμφιβολίας ότι το βλέμμα κάποιου δε σε ακουμπάει καθόλου, έτσι, τροχιές ματιών ασύμβατες, άνθρωποι ασύμβατοι, γράφουν τον κανόνα, οι εξαιρέσεις γιορτάζουν χρυσές επετείους, αλλά αυτοί δεν πίνουν τζιν με τόνικ. "...ποιος θα την εξαντλήσει;"