"δίχως μια στάλα στοργή ΙΙ"

Ψάχνω να βρω κάτι να σου ματώσει τα χέρια και με τα δυο του χέρια ένα μικροσκοπικό μωρό, ξαπλωμένο μέσα στη δεξιά μου παλάμη, μου σφίγγει επίμονα τον αντίχειρα.

Αν η στοργή λειτουργεί μ’ ένα μηχανισμό αλληλεπίδρασης που προϋποθέτει σαφή αποθέματα, αποκτηθέντα σε χρόνο ιστορικό πάντα, σ’ αυτό το παιχνίδι, μοιραία, δεν έχω μέλλον. Είμαι καταδικασμένη να μείνω στα όριά της, στην παγωμάρα της –απολύτως απαραίτητης και χρήσιμης κατά τα άλλα- διεκπεραιωτικής μέριμνας, σαν τη γυναίκα που μπορεί να κάνει όλα εκείνα που μπορούν να καταστήσουν ένα σπίτι σπιτικό έξω από το να αγκαλιάσει το γιο της όταν γυρίσει από το σχολείο χαϊδεύοντάς του τα μαλλιά. Αυτή η πιθανή μου αναπηρία με ευνουχίζει κάπως πρωθύστερα. Δε νιώθω καθόλου πλασμένη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αλλά, θα μου πεις, για τί απ’ όλα αυτά ένιωθες πάντοτε φτιαγμένη; Κι έπειτα θυμάμαι εκείνη την ατάκα του Οδυσσέα για το ζουμερό πορτοκάλι και τα μηνίγγια μου σπάνε υποκύπτοντας στην εσωτερική φόρτιση κι όλο λέω να ξανακούσω το έξι με οκτώ κι όλο κοιτάω το βύσμα του ραδιοφώνου να χάσκει δίπλα του.

Βγήκα απ’ το θέμα. Αλλά δε με στέργει κανείς γι’ αυτό. Τάκη, μην πεις κουβέντα, κρατώ κρυμμένα μυστικά. Και ντουκουμέντα.