"...μες στους ανθρώπινους καθρέφτες, στου τουρισμού την ανοχή.."

Βλέπω το φως του παραλόγου να μπουκάρει από τις γρίλιες του πατζουριού. Από την κορυφή ως το πάτωμα. Μετράω τις χαραμάδες. Αραδιασμένες διαψεύσεις της συμπαγούς μου σκοτεινιάς. Καθεμιά να απαριθμεί και μια εναργή απειλή για τις κατεβασμένες κουρτίνες, όλες μαζί να συγκροτούν το σώμα των εγκαθιδρυμένων μου φόβων, ένα αυτεπάγγελτο υπόμνημα με τις πιο εύγλωττες διατυπώσεις των προς αποφυγήν. Ή το αντίθετο.

Το χθεσινοβραδινό μου όνειρο πλεύριζε πάλι –με δυο εναλλακτικά σενάρια αυτή τη φορά- την καρδιά μου. Το πρώτο απλώς την ήθελε γέμιση ανάμεσα σε δυο φέτες μαύρου ψωμιού για τοστ που ψηνόταν πανέμορφα πάνω σε μια ιδιότυπη τοστιέρα που –άκου τώρα σύμπτωση- έφερνε καταπληκτικά στις γρίλιες του πατζουριού μου, όταν αυτές διηθούν το φως στις δέκα το πρωί που πέφτει όλο πλάγιο κ.λπ. κ.λπ..

Το δεύτερο σενάριο, που ήταν σαφέστατα και το πιο ευφάνταστο, ήθελε την καρδιά μου παραδομένη σ’ ένα κατακόκκινο μπαλόνι γεμάτο ήλιο. Είχε βέβαια πάρα πολύ ήλιο, αλλά, όταν λέω μπαλόνι γεμάτο ήλιο, ελπίζω όλοι να καταλαβαίνουμε ότι μιλάω για το ήλιο και όχι για τον ήλιο. Τουλάχιστον επί του παρόντος. Εκείνο, λοιπόν, το μπαλόνι έταξε στην καρδιά μου να την απαλλάξει από την κηδεμονία του σώματος που της στερούσε το ζωτικό της οξυγόνο, με λίγα λόγια να την πάρει μακριά, να την πάει στα πέρα μέρη –όχι άλλο Σαββόπουλο παρακαλώ- ε, δεν ήθελε και πολύ για να πέσει η δικιά μου, χρόνια στην πρέσσα, κάτι σαν τα κοριτσάκια που στην δεκαετία του ’50 παντρεύονταν άρον άρον για να ξεφύγουν από την πατρική δεσποτεία –άλλο που συνηθέστερα έπεφταν σε άλλου είδους δεσποτεία, ας μείνω εντός θέματος, έλεγα για το όνειρο- την έδεσε το μπαλόνι στο σκοινάκι του και keeping her on a leash –ωραία, περάσαμε από το Σαββόπουλο στον Waits, προκόβουμε καταπληκτικώς- ανοίχτηκαν στον αιθέρα, πάνω από τη θάλασσα. Ήλιος άσπρος –ναι, τώρα λέω για τον ήλιο- να καίει όλα τα χρώματα, το νερό να κολυμπάει στον αέρα, άσπρο κι αυτό, χωρίς καμία διαφάνεια, καυτή υγρασία καμωμένη τη βροχή, μια βροχή διάπυρη, υγρό πυρ, που δεν έπεφτε κατακόρυφα, μονάχα στροβιλιζόταν καθώς υψωνόταν, έπιανε στιγμιαία την κορυφή του θόλου κι, έπειτα, στην αντίστροφη πορεία του, ό, τι κι αν ακουμπούσε τ’ άφηνε άσπρο, έκαιγε τα χρώματα. Έκαψε και το κόκκινο μπαλόνι που, αφ’ ότου έγινε άσπρο, έσπασε πρόθυμα χωρίς να βγάλει άχνα, έκαψε και την καρδιά, μια άσπρη καρδιά που βούτηξε ελεύθερα πάνω από τη θάλασσα. Που όμως δεν ήταν πια πράσινη. Αλλά ούτε και άσπρη. Αφού δεν υπήρχε.


υ.γ.: μου 'δωσε λέξεις το κοριτσάκι εκείνο, λέω -στου τουρισμού την ανοχή- να τα περιορίσω τα παιχνιδάκια, μεγάλα παιδάκια είμαστε, ναι;