"...ίσως στις δέκα..."

Αυτή η μνήμη είναι δική μου ή κλεμμένη; Από το παρελθόν ή το μέλλον; Να γλύφω τα μάτια, τα βλέφαρα, τα δάκρυα, τη σκουριά στα τσίνορα. Όπως τις πληγές τα σκυλιά. Ο ύπνος μου είναι σχιζοφρενικός και ανούσιος. Παρατεταμένα διαστήματα λήθαργου κι έπειτα ατέλειωτες στιγμές πανικού χωρίς προοπτική αναπαμού. Αυτή η λέξη ηχεί στ’ αυτιά μου σαν κύμα που χτυπάει με δύναμη στους βράχους, για μια στιγμή έχει μηδενική ταχύτητα στον αέρα κι έπειτα ανασυνθέτει πρόθυμα, σχεδόν ταπεινωμένα την υγρή του φύση. Μια λούπα από βιολί ή βιόλα ή τσέλο…ιδέα δεν έχω ˙ η σοφία της αρχέγονης ηρεμίας σε μορφή εγχόρδου, υποκειμένου οπωσδήποτε πάντως σε δοξάρι. Παραδίδεται ελεύθερο και ηχεί σοφά και καλλίφωνα. Αυτή η μνήμη είναι δική μου ή κλεμμένη; Από το παρελθόν ή το μέλλον;