"..a long ways from home..."

Έχω γίνει κόμπος. Είναι καιρός που θέλω να πω και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε αυτή τη λεβεντιά της συνειδητής σιωπής που σαφώς δεν έχω -όμως ο ορίζοντας της με πάει βήματα πίσω- και το λυρισμό του χειμάρρου των συναισθημάτων που εσωκλείω γνωρίζοντας τον ανώφελο κίνδυνο του αγώνα της απελευθέρωσής του που με κάνει να αισθάνομαι γελοία. Η αλήθεια όμως είναι ότι η προσήλωσή μου δεν αντέχει να σταθεί πουθενά. Βλέπω ταινίες χωρίς υπότιτλους τελευταία και ξεσκουριάζω τα αγγλικά μου. Θυμάμαι και πάλι να σκέπτομαι στα αγγλικά όπως την εποχή του proficiency που η καλή μου Σιμόνη γέμιζε κίτρινα ποστ-ιτ με καλά λόγια για τα γραπτά και τις σκέψεις μου. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι που μιλούν πολλές γλώσσες σχεδόν σα να ήταν μητρικές τους πάσχουν από διάσπαση της σκέψης, του λόγου. Ότι δεν μπορούν να σκεφτούν αυθόρμητα σε καμία γλώσσα χωρίς να διηθίσουν τη σκέψη μέσα από φίλτρα που λογοκρίνουν. Ξεσκονίζω τα αγγλικά μου για να ‘χω μια δικαιολογία για τη διάσπαση της σκέψης μου. Ίσως αποπειραθώ να ξαναπιάσω τα γαλλικά ή να ξεκινήσω ισπανικά. Ή καλύτερα πορτογαλικά να καταλαβαίνω και τα τραγούδια του Jobim.
Στους δρόμους το βλέμμα μου μ’ αλλάζει θέμα αυτεπάγγελτα, αυτό το μαλακό πλάσμα του μολυβιού το παραδομένο στην απουσία της βαρύτητας με κοιτάζει, πόσο αγαπάω τα γκρίζα σύννεφα, νομίζω με πάνε τα πόδια μου, σκίζω με το στήθος τον αέρα μπροστά μου αφήνοντας νοερές πατημασιές στην άσφαλτο, πολύ που χέστηκε η άσφαλτος που την πάτησα, νομίζω ο φακός της κάμερας με κυκλώνει με σταθερή ταχύτητα κι εγώ ακλουθώ κάτι χαοτικές τροχιές για πιο σουρεάλ αποτέλεσμα στην οθόνη, είμαι τοποθετημένη κάπου μέσα σε μια πίστα αεροδρομίου και η αποκόλληση των στροβίλων μου παίρνει το παλτό, τα σκυλιά δεν αγαπούν τους ανθρώπους με τα μαύρα παλτά. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω πια να σε κοιτάξω με ειλικρίνεια όπως τότε που ήμουν παιδί -και ας μην ένιωθα έτσι- και σου άδειαζα το μέσα μου για πλάκα, γιατί ήταν όλο αλήθεια και ξεχείλιζε. Η σερβιτόρα μου λέει «μπράβο που ένα μικρό κορίτσι έρχεται εδώ μόνο του», κι εγώ με προσποιητή απορία και την πιο κοντράλτα μου φωνή δείχνω να μην καταλαβαίνω:«μικρό κορίτσι;» . Προσπαθώ να ακούσω τη φωνή μου στις διάφορες περιστάσεις. Ποτέ δεν ακούς τη φωνή σου όταν είσαι απορροφημένος από ένα θέμα. Οι τραγουδιστές, λέει, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να μάθουν να ακούνε τον ήχο της φωνής τους, να την αναγνωρίζουν και να μην την παραποιούν, γιατί το ποιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι να μιμούμαστε με τη φωνή τον ήχο κάποιας άλλης φωνής. Θα ‘θελα να τα πω όλα στον καθρέφτη μου και να είμαι από μια μεριά κι εγώ για να ακούσω τον ήχο της φωνής μου. Αλλά αυτό είναι το πρόσχημα μόνο γιατί, βασικά, το μόνο που με απασχολεί είναι το θέμα.