"...με το βλέμμα που σβήνει..."

Πόσο πολύ ζηλεύω τα τραγούδια που είναι γραμμένα για Άννες. Όλα τα τραγούδια. Για όλες τις Άννες. Στα μέρη που συχνάζω τις νύχτες οι ανοιχτόχρωμες μεταλλιζέ σκιές των ματιών είναι ανώφελες, τις καλύπτει το φως που δεν υπάρχει. Αναρωτιέμαι γιατί τις πουλούν για βραδινές, εφ’ όσον η μόνη ευκαιρία τους να φανερωθούν θα ήταν στο φως της μέρας. Ή στην τηλεόραση ή σε κάποια δεξίωση με τεράστιους πολυελαίους, αλλά τώρα μιλάω για τον κανονικό κόσμο. Όλο μου αγοράζουν πράσινα μολύβια ματιών. Κυπαρισσί, πετρόλ, βεραμάν, λαχανί. Έχω πάρα πολλές διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου κι όλο μου τελειώνει το μαύρο μαλακό μολύβι που μουτζουρώνει εύκολα.

Έχω κουραστεί πολύ να σε ψάχνω. Να σε αποζητάω. Η αρχή αυτής της περιόδου μοιάζει να χάνεται εκεί πίσω. Να αρχίζει τότε που αρχίζω να με θυμάμαι. Η στοργή μου να γίνεται φριχτός κόπος, να στεγνώνεται, να γερνάει το δίχως άλλο. Η κίνηση προς το μέρος σου να μένει από καύσιμα. Έχω στην άκρη του νου μου κάτι ζωντοχήρες στα σαράντα που δηλώνουν με άκρατη ανεμελιά και ανήλικη χειραφέτηση ότι αποφάσισαν να κάνουν πια κάτι και για τον εαυτό τους και, άρα, να πάνε όλοι να γαμηθούνε, γιατί αυτές θα γίνουν ευτυχισμένες. Ευτυχεσμένες. Ας ήταν να γίνονταν. Τον κατανοώ αυτόν τον πόθο. Αλλά μια υπερφιλόδοξη και υπεραισιόδοξη καρικατούρα δε με πείθει ιδιαίτερα. Ούτε εγώ ασφαλώς πληρώ τις προδιαγραφές της, χωρίς όμως να είμαι βέβαιη αν αυτό με λυπεί. Το πιο πολύ που μπορώ να κάνω είναι να σβήσω το κινητό μου ή να σου πω με ύφος μπλαζέ που θα ακυρώνει κάθε ίχνος αλήθειας ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα για να πονέσεις. Που κουράστηκα να σε ψάχνω.