"...εγώ κι ο ταχυδρόμος..."

Δε νυστάζω καθόλου. Κάτι που άγγιξα μου έκαψε τις ρώγες των δαχτύλων και δεν έχω αφή. Οι λεκτικές μάχες έχουν πάψει να με συνταράσσουν. Ωχριούν μπροστά στη μη γραμμικότητα του φαινομένου της ζωής. Αναρωτιέμαι αν εκείνοι οι μουσικοί που έχουν κάνει κάλους στα δάχτυλα από την ενασχόληση με τα μουσικά έχουν χάσει την αφή τους μόνιμα όπως τώρα εγώ μάλλον παροδικά. Να θυμηθώ να ρωτήσω. Μολύβια hb. Μέτρια. Ή μπασταρδεμένα μαλακοσκληρά, πες το όπως θες. Από πιτσιρίκι μ’ αρέσαν τα μηχανικά μολύβια, είχα μεγάλη συλλογή, αλλά λάτρευα τις ξύστρες. Τι είναι η μοράβια; Κατεβαίνω τα σκαλιά σαν μπαλαρίνα. Αέρινη αισθάνεται με τα πέλματα το πάτωμα έτοιμη στην ανάγκη να απογειωθεί. Ο τόπος που μας γνώρισε δε με γνωρίζει, δεν έχει μνήμη. Εγώ όμως μπαίνω σα να ‘ναι το τώρα τότε. Σε λίγο ούτε ‘γω θα ‘χω μνήμη. Το δύσκολο είναι να μην ξεχνάς. Αγοράζω ένα τόμο παραμύθια και αισθάνομαι καλύτερα το πάτωμα σε μια μακρά προετοιμασία για αμφίβολη πτήση. Τα μέσα επικοινωνίας δε χρειάζονται όταν δεν υπάρχει κανείς. Τα τηλέφωνα, τα μέηλ, δεν τα χρειάζομαι. Γυρνάω σπίτι παγωμένη, ξεβάφομαι με φυσικές μεθόδους. Η σιγή στους δρόμους της γειτονιάς μου τις νύχτες των παραμονών των γιορτών μου θυμίζει εκείνο το στίχο που έλεγε για λίγη αγάπη στη σιωπή. Ο κήπος μας ανεμοδέρνεται. Η Νικολέτα λέει της κοπήκαν οι πονοκέφαλοι από τότε που σβήνει το κινητό τις νύχτες, τώρα καταλαβαίνω, εκτιμάς περισσότερο τη σιωπή ενός σβησμένου τηλεφώνου. Köln Concert, δυο λευκά περιστέρια σε ασπρόμαυρα πλήκτρα και δαχτυλιές από χέρια ιδρωμένα πάνω σε μαύρη λάκα. Η ματαίωση ενός ονείρου που φιλοδόξησε να γίνει φιλοδοξία. Το μισώ το γιαούρτι αλλά κι ο χυλός μια αηδία. Μας την έκανε. Ένα γκαράζ που δεν έχω τί να παρκάρω, ένα φουαγιέ χωρίς κυρίως θέατρο. Δεν κινείται τίποτα. Όπως όταν έχει κίνηση στους δρόμους λόγω εορτών. Είχα και πολλά σκουλαρίκια πιτσιρίκα. Δεν φοράω αλλά ούτε έχω πολλά πια. Τα χάνω όλο.