"...βρέστε μου, βρέστε μου ένα μπαρ..."

Χθες έπεσα πάνω στο Γιώργο. Εντάξει δεν έπεσα πάνω του, απλά πέρασε από μπροστά μου, αν είχα πέσει πάνω του, θα είχα καταλάβει αμέσως πως ήταν αυτός. Ψηλός, με μαύρο ατσαλάκωτο παντελόνι και μαύρο πουκάμισο. Κοντοκουρεμένος, χωρίς τις καστανές μπουκλίτσες που παρασέρνονταν από το μέτρο της μουσικής του. Έξω από το ξεβαμμένο του τζην με τα μάλμπορο στην κωλότσεπη και το άσπρο του φανελάκι. Χωρίς τα οβάλ του γυαλάκια. Με μια δασκαλική δερμάτινη τσάντα στον ώμο, σκέφτηκα πως θα κάνει πιάνο σε κάποιο ωδείο, μπορεί και να σπουδάζει έξω, πέρασε από μπροστά μου δυο φορές χωρίς να με θυμηθεί, λογικό μου φάνηκε, ούτε εγώ τον αναγνώρισα με την πρώτη. Με τη δεύτερη μόνο. Τον σκέφτηκα να ξεψυχάει στο σκαμνί και κατάλαβα ποιος ήταν και κόλλησε σαν κοτρώνα η μπουκίτσα στον οισοφάγο. Σε μια πλακόστρωτη γωνιά… πόσο πολύ έχω αλλάξει από τότε, Γιώργο. Δε θα το φανταζόσουν, αν υποθέσουμε πως υπήρχα σε μια σκονισμένη άκρη της μνήμης σου. «Έλα, ρε, γιατί δεν πας να του μιλήσεις;» , «ε…; τί…; τί είπες…;». Έστριψε, τί να του πω.

Θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω;
Θα κλάψετε άραγε αν χαθώ;
Στη Συννεφιά. Και στον καπνό._