<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006

"...βρέστε μου, βρέστε μου ένα μπαρ..."

Χθες έπεσα πάνω στο Γιώργο. Εντάξει δεν έπεσα πάνω του, απλά πέρασε από μπροστά μου, αν είχα πέσει πάνω του, θα είχα καταλάβει αμέσως πως ήταν αυτός. Ψηλός, με μαύρο ατσαλάκωτο παντελόνι και μαύρο πουκάμισο. Κοντοκουρεμένος, χωρίς τις καστανές μπουκλίτσες που παρασέρνονταν από το μέτρο της μουσικής του. Έξω από το ξεβαμμένο του τζην με τα μάλμπορο στην κωλότσεπη και το άσπρο του φανελάκι. Χωρίς τα οβάλ του γυαλάκια. Με μια δασκαλική δερμάτινη τσάντα στον ώμο, σκέφτηκα πως θα κάνει πιάνο σε κάποιο ωδείο, μπορεί και να σπουδάζει έξω, πέρασε από μπροστά μου δυο φορές χωρίς να με θυμηθεί, λογικό μου φάνηκε, ούτε εγώ τον αναγνώρισα με την πρώτη. Με τη δεύτερη μόνο. Τον σκέφτηκα να ξεψυχάει στο σκαμνί και κατάλαβα ποιος ήταν και κόλλησε σαν κοτρώνα η μπουκίτσα στον οισοφάγο. Σε μια πλακόστρωτη γωνιά… πόσο πολύ έχω αλλάξει από τότε, Γιώργο. Δε θα το φανταζόσουν, αν υποθέσουμε πως υπήρχα σε μια σκονισμένη άκρη της μνήμης σου. «Έλα, ρε, γιατί δεν πας να του μιλήσεις;» , «ε…; τί…; τί είπες…;». Έστριψε, τί να του πω.

Θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω;
Θα κλάψετε άραγε αν χαθώ;
Στη Συννεφιά. Και στον καπνό._

4 Comments:

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006 1:53:00 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος είπε...

Σού εύχομαιν αβρεις έναν άλλο Γιώργο, ακόμα πιο Ωκεανοί. Και να μην θέλεις καθόλου να του΄ξεριζώσεις τα μάτια, αλλά να ζήσεις ευτυχισμένη μαζί του...

 
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006 2:54:00 μ.μ., Blogger Areth είπε...

:) Αυτή η ευχή μου κάνει κάτι ανάμεσα σε χρυσό κουφέτο και χιονάτη χωρίς τους 7 νανους. Για μια μέρα μόνο, αγαπητέ, τα μάτια δεν είναι απαραίτητα, το λέει, δεν τα χρειάζεται να δει, γι'αυτό, καθώς έχετε την καλή προαίρεση και ευγένεια να μου ευχηθείτε, προσέξτε τί θα είναι αυτό. Χωρίς ασφαλώς αυτό να σημαίνει πως δε σας ευχαριστώ.

 
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006 10:35:00 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος είπε...

Τα μπέρδεψες λίγο, άλλο τα Παραμύθια και άλλο το να βρεις έναν άνθρωπο να σού αρέσει και να ζήσεις όμορφα μαζί του. Και όχι μια νύχτα μόνο... Αυτό ευχήθηκα.

Παρακαλώ....

Σ;)))

 
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006 6:39:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα είπε...

Καλύτερα έτσι.
Χωρίς φωνή, χωρίς μιλιά, εννοώ.

Μερικά πράγματα πρεέπι να μένουν στο χρόνο έτσι.
Ανέγγιχτα.
Όπως βιώθηκαν, όπως πέρασαν, όπως τα ζήσαμε.

Δεν υπάρχει και νόημα άλλωστε.
Οι αλλαγές, είναι που είναι εδώ.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home