"no hay olvido, ni sueño"

Οι άνθρωποι που προχωρώντας στην ενδοχώρα τους γνωρίζεις πως θα τους είσαι πάντα ξένος και το αλλεργικό σοκ από το χάπι της οικειότητας. Τα δύσκολα συμπεράσματα και οι θριαμβευτικές τους διατυπώσεις. Pero no hay olvido, ni sueño. Η ζωή ένα LP χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Δεν ξεσπά πουθενά· από μόνη της. Η ανάκλαση της νύχτας πάνω στον Αύγουστο της Αθήνας τρέφει παχιές αυταπάτες που πολύ θα ‘θελες να μπορείς να μασουλάς αμέριμνος. Προς το παρόν τις καταπίνεις αμάσητες, σου φέρνουν αναγούλα και τις ξερνάς επώδυνα και άηχα. Κάτι αναπάντεχες συνάφειες σε φορτώνουν περιττές απορίες σε καιρό πολέμου, ενώ ο χρόνος ξεχειλώνει και αδειάζει, προτού αλλάξει η εποχή για να στενέψει και να συμπυκνωθεί. Όπως η πόλη. Άχρηστες απαντήσεις που θα ‘πρεπε να μην μπορούν να σ’ αγγίζουν και ψιθυριστή πολλαπλότητα αποκρίσεων σε ερωτήματα που δεν τολμούν να διατυπωθούν.
«Είναι αργά.», Θεοδόση.

υ.γ.: "Κάθε τρελό παιδί έχει στο χέρι φιλί της Παναγιάς κι ένα μαχαίρι. Κι η μάνα του δεν τραγουδά."