"...sin luz en nuestra alcoba azul."

Ο αέρας των Κυκλάδων. Δεν γνώριζα πως καθιστά τις αποστάσεις αναμεταξύ των ανθρώπων τόσο πολύ μεγάλες.

Κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των τόπων όπου έχω βρεθεί, χαρακτηριστικά αυτού του τύπου, τόσο αδρά και αναντίρρητα αμείλικτα με οδηγούν εξουθενωτικά στο επισφαλές συμπέρασμα πως όλα τα μέρη είναι ίδια, μη διαφέροντας παρά μόνο ως προς τα ανούσια και απολύτως τυπικά. Κι όλοι οι άνθρωποι γραπώνονται στα βράχια με τα νύχια και με τα δόντια να μην παρασυρθούν από καλοκαιρινές θυελλίτσες. Είναι θέμα γοήτρου… κούνια που μας φύσαγε και δεν μας έπαιρνε να μας σηκώσει.

Τα μάτια κοιτάνε ολοστρόγγυλα προς το μέρος που ο άνεμος κατευθύνεται προς την έξοδο.

Εξαντλητικά μελτέμια διασπούν τις ανθρώπινες αγκαλιές. Υποθέτω πως στα μάτια κάποιου άλλου οι αγκαλιές συσφίγγουν εν προκειμένω, αλλά και πάλι, αυτό είναι καθαρή φυσική και όχι γεωγραφία.

Κάποιος έχει βάλει τον αέρα να βουίζει μέσα στα αυτιά κι είναι ο ίδιος που χτυπάει τα γαλάζια πορτόφυλλα με μανία.

Το δωμάτιό μου είναι ανατολικό κι εγώ στέκομαι ακριβώς στην έξοδο. Έχετε υπ’ όψιν πως, άμα το αποφασίσετε να βγείτε, δεν μπορώ παρά να σας δω. Πώς; Ναι, στην έξοδο, ούτε μέσα ούτε έξω.
Γενικά μου κάνει καλό να απολαμβάνω τη μοναξιά μου χωρίς παρέα.
Ναι, η μοναξιά με παρέα μου κάνει αβάσταχτη.

____
υ.γ.:μαύρο περιστέρι στον τίτλο.