"...καν αλλού..."

Στριγγλίσματα. Ο χρόνος φρενάρει. Η ενηλικίωση του άκαρπη και κοινότoπη. Δεν κομίζει ούτε τόσο δα. Τίποτε νέο είτε προσοδοφόρο. Φρενάρει ανάμεσα σε δυο διαδοχικές ρουφηξιές. Η προβολή του χρόνου πάνω στα δαχτυλίδια του καπνού. Μέσα στα πηγάδια των ματιών. Το μικρό στόμα. Κύκλος, καρδούλα, ευθεία γραμμή.
Οι άνθρωποι περνάν αφηρημένοι από τον πεζόδρομο. Σαν κλιπάκι για μια επαναλαμβανόμενη λούπα με τσέλο. Σα βιντεάκι που παίζει στο repeat. Όπως στα ψέμματα. Σε ψεύτικο χρόνο. Σαν αποτυχημένη σκηνή που ξαναγυρίζουμε.
Η μυρωδιά της γαρδένιας σε ξεκάνει. Σε αναιρεί. Σε λιγώνει. Ένα λευκό παραισθησιογόνο σε σφηνοπότηρο. Άσπρα ανθάκια μέσα στο νερό. Νύφες. Πνιγμένες. Θυμάμαι τις συμβουλές του ποιητού προς κολυμβητάς. Είναι δύσκολο να αυτοκτονήσεις στη θάλασσα αν ξέρεις να κολυμπάς. Τα δαχτυλίδια του καπνού κολυμπάνε στον αέρα, το στομάχι είναι ένας κουβάς με καφέ που τρυπάει ο καπνός, ο αέρας είναι κίτρινος, η γαρδένια σε καταδυναστεύει, η υγρασία γλύφει το δέρμα, το σώμα κολλάει, ο χρόνος κατολισθαίνει. Κρίμα.

_______

Δεν έχω άλλα δάκρια.
η βροχή πέφτει πλαγιαστά.
Μην κλαις, πια, για μένα.
Το βρίσκω πρόωρο.

Ηλίας Πετρόπουλος, "Ποτέ και Τίποτα"