"και βάραιναν τα χρόνια σου στους ώμους..."

Άνοιξα τα παράθυρα να μπει σκοτάδι, να σκιάσει επί τέλους αυτή την ανυπόφορη αντηλιά που θρονιάστηκε στους λευκούς τοίχους. Το καλοκαίρι, άμα πιάσει καμιά φορά δροσιά, τα κουνούπια τρέχουν να χωθούν στα σπίτια. Απρόσμενη ευεργεσία. Μια μικρή βροχούλα, μια λίμνη που γεμίζει στωικά, σταγόνα τη σταγόνα, χωρίς να παύει, χωρίς να ξεχειλίζει. Ο αναστεναγμός της γης και η μυρωδιά του. Η φούστα με το σκίσιμο στο πλάι, η ζωή στο πλάι, μια ζωή δυο πόντους έξω απ’ τη ζωή, τα ξένα λόγια. Σανδάλια στη βροχή, βρεγμένα πόδια, κόλλα στο δέρμα, ερημιά, η μοναξιά ένα πρελούδιο, δύο χέρια, ένα πιάνο. Το κορίτσι απ’ τη Νισαπούρ κοιτάζει τα ηλιοβασιλέματα όπως το παιδί που λιγουρεύεται το παγωτό που γλύφει όλο ευδαιμονία το γειτονάκι του.
Η καρδιά του καρπουζιού είναι το πιο ώριμο μέρος του αλλά ο άνθρωπος είναι άλλο φρούτο, συνεπώς, ως προς αυτή τη λεπτομέρεια, διαφέρει. Όσο για την καρδιά του κτήνους...αυτή έγινε μούσκεμα.