"Σούζη των φτηνών καλλυντικών..."

Τον τυπάκο που μου είχε γράψει σε κασέτα τη μοναξιά του σχοινοβάτη τον ελέγανε Κώστα. Πάνω από 1.85, σπαστά μαλλιά καστανά, σε μακριά κοτσίδα, 2-3 σκουλαρίκια στ’ αυτιά, ξεβαμμένα τζην και κάτι ασαφή μαύρα αθλητικά παπούτσια. Θα χε μείνει στο σχολείο στάσιμος για παραπάνω από ένα χρόνο –τώρα αυτό το στάσιμος, έτσι που το ακούω, μου φαίνεται λίγο σα να με ειρωνεύεται- κι εγώ τον βρήκα στην πρώτη του λυκείου, τελευταίο θρανίο δίπλα στο παράθυρο –για πρώτη φορά στο σχολείο μου ‘χαν πάρει τη θέση. Τον έβλεπα σα μια προβολή του Μίμη Φωτόπουλου σ’ ένα ροκ περιβάλλον της δεκαετίας ’70-’80, οπουδήποτε μπορέσεις να το τοποθετήσεις αυτό, ώστε να εμπεριέχει τόσο ισχυρές δόσεις πενιάς όσο και το βάδισμα του Κώστα.

Με πήγαινε ο Κώστας, αν και ήμουν από αυτούς που διάβαζαν στο σχολείο. Δεν ήταν κανά κομπλεξικό άτομο, κάτι που καθόμουν τελευταίο θρανίο, απέναντί του, κάτι που από αψυχολόγητη αντίδραση ποτέ δεν πήγα τις κραταιές κλίκες και δυσκολευόμουν να ανήκω μόνο για να ανήκω κάπου, κάτι οι απουσίες του που εξαφανίστηκαν όταν έλειψε για μεγάλο διάστημα ο απουσιολόγος και ανέλαβα εγώ, έβλεπα στα μάτια του ότι με κοιτούσε στ’ αλήθεια όταν περνούσαν από πάνω μου, τα έπιανα να σκανάρουν τον κόσμο και να σταματούν σ’ εμένα. Δεν τον ερωτεύτηκα τότε -δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή στην πρώτη λυκείου μόνο τραγουδούσαμε και λύναμε ασκήσεις φυσικής, ίσως επειδή μου το φύλαγε η ζωή να πέσω σε πιο ηχηρά λάθη εκείνη την περίοδο. Πάντως είμαι σίγουρη πως εκείνου δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να με ερωτευτεί, όχι από μετριοφροσύνη αλλά από απλή επίγνωση των διαστάσεων της κατάστασης, δεν είχε λόγους, δεν έχω ιδέα πώς σκεφτόταν, έλεγε λίγα και ακριβά –πόσο τους ζήλευα πάντα αυτούς τους ανθρώπους- αλλά το αποκλείω με όση βεβαιότητα μπορώ να διεκδικώ.

Εκείνη τη χρονιά είχε πάει στην τελευταία συναυλία των Κατσιμιχαίων στο ολυμπιακό. Κάπνιζε –camel- απελπισμένα το μεσημεράκι που μου δώσε το δισκάκι. Το ‘κρυψα στην μπροστινή τσέπη της μελιτζανιάς μου τσάντας, του το επέστρεψα δίχως να το ‘χω αντιγράψει και με ελαφρά ραγισμένη τη θήκη του λίγες μέρες μετά, ζήτησα συγγνώμη -υπό την επήρρεια ακόμη της φυσαρμόνικας -για το ράγισμα, εισέπραξα ένα καθησυχαστικό χαμόγελο που έδιωξε τις τύψεις κι έλαβα αντίγραφο λίγες μέρες αργότερα. Πολύ σύντομα έλαβα και το πρωτότυπο, μαζί με τα ζεστά ποτά και τον Απρίλη ψεύτη.

Δεν ξέρω πώς τον θυμήθηκα τον Κώστα. Ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες μέσα σε τρία χρόνια, δεν ξέρω πού βρίσκεται, τί κάνει, αν θα βρω κάτι να του πω άμα τον πετύχω στο δρόμο κατά σατανική συγκυρία, δεν έχω το νούμερο του τηλεφώνου του, δε θυμάμαι το επίθετό του. Νομίζω μονάχα, όταν ακούω την εξέγερση, θυμάμαι το ασημένιο δαχτυλίδι του κι εκείνα που ζητούσα τότε.