"...σα γυμνασμένη λύκαινα"

Η Τάνια ανήμερα τον άγιο βαλεντίνο του ’05 ήταν για κείνους που λένε πως δεν πιστεύουν στον έρωτα ένα λευκό μεταξωτό με κεντημένα πετράδια και παγέτες τυλιγμένο γύρω από γυμνό λαιμό. Ένα παπάκι που κλαίει πάντα απαράλλαχτο, μια Τρίτη κι ένα μαγικό κουτί, δώρο γενεθλίων. Δύο κίτρινα πακέτα σιλκ κατ, δυο τακούνια στις ανηφόρες του Γκύζη κι ένα πέρασμα από τη θάλασσα. Και μισή αγκαλιά. Και αέρας. Και μια απάντηση στους ηθοποιούς που λέν πως προτιμούν να κάνουν το κοινό να γελάει, γιατί το κλάμμα είναι εύκολο. Επειδή δεν είναι. Βύσσινα δάκρυα σε ελεύθερη πτώση πάνω στο σανίδι. Που μας παίζει σε ό, τι έργο θέλει. Μια γυναίκα κόκκινο με μαύρο. Στη σκηνή. Και πιανιστικό homework:

"Love me love me
Say you do
Let me fly away with you
For my love is like the wind
And wild is the wind

Give me more than one caress
Satisfy this hungriness
Let the wind blow through your heart
For wild is the wind

You... touch me...
I hear the sound of mandolins
You... kiss me...
With your kiss my life begins
You're spring to me
All things to me

Don't you know you're life itself
Like a leaf clings to a tree
Oh my darling, cling to me
For we're creatures of the wind
And wild is the wind
So wild is the wind..."

Ανάβω θερμοσίφωνο.
38 βαθμοί έξω. Δεν καταλαβαίνω πόσο καίει το νερό. Πολύ νερό.
Ο καθρέφτης θολώνει.