"without them with a hole in her heart"

Προσπαθώ μέρες να σκαρώσω για το μυαλό μου ένα παραμύθι αισιόδοξο και να βουτήξω. Κάτι που να μπορεί να σταθεί από μόνο του και να μου δίνει το χέρι να σηκωθώ όταν πέφτω. Να με βοηθά να μην αθετώ την υπόσχεσή μου ότι δε θα ξαναμιλήσω για τα ίδια, τα τριμμένα μου μανίκια που ξέφτισαν. Μια βαθειά, σταθερή και αδιασάλευτη λύπη. Ήσυχη και κάθε άλλο παρά φιλόδοξη. Σα να έχουν όλα χαθεί και να μην περιμένω τίποτα. Όχι από απουσία επιθυμίας, αλλά από μια αίσθηση πως δεν υπάρχει πια τίποτα. Δε λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα, μιλάω για την αίσθηση μόνο. Γιατί μέσα σ’ αυτή ζω. Δίχως καμία βεβαιότητα για τη μη ύπαρξη αλλά και καμία υποψία για την ύπαρξη. Αυτού του κάποιου που λέει ο Κώστας ότι δε φοβάσαι να τον ξυπνήσεις όταν κοιμάται δίπλα σου όσο ξαγρυπνάς στο πλάι του. Και πολλών άλλων που, αν είχα τα κότσια να τα φανταστώ, θα τα ‘θελα κιόλας, αλλά προς το παρόν νιώθω πως έχουν πάψει να υπάρχουν. Που συνοψίζονται άδικα σ’ αυτή την αίσθηση της παγωμένης λίμνης που καταστάλαξε μέσα μου. Κι έχω παγώσει ολόκληρη μέσα κι έξω. Κι όπου κι αν κόψεις δε στάζει σταγόνα, γιατί έχει παγώσει. Κι ο πάγος καίει.

Η φιλοσοφία της βδομάδας λέει πως ο έρωτας είναι σαν ένα τραγούδι που ακούς στο ραδιόφωνο τυχαία το πρωί πριν φύγεις απ’ τη δουλειά. Και σου κάθεται κάπως και όλο το σιγομουρμουρίζεις παραποιώντας τη μελωδία του και τα στιχάκια κι όλο λες, μα τί έλεγε, τί έλεγε εκεί, και πού θα το βρω και σε ποιο δίσκο να ‘ναι και ποιος να ‘χει αυτό το δίσκο και το θέλω τώρα και πού θα βρω να το κατεβάσω αμέσως και πάρε να ρωτήσεις στο ραδιόφωνο και ψάξε στο δίκτυο. Και ένα άλλο ωραίο πρωί το βάζεις και παίζει έχοντας το πια στην κατοχή σου και λες τί μαλακίες λέει και α, έτσι πήγαινε, τί βλακεία και το βαρέθηκα αμέσως ,τζάμπα το ψάξιμο, βγάλ’ το.

Η φιλοσοφία δεν έχει καμία σχέση με το θέμα μας και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το τραγούδι της φιλοσοφίας. Σύμφωνοι;

______

υ.γ.: ευχαριστώ στο Αναστασάκι
για το κομμάτι και όχι μόνο