"...να 'ν' του ονείρου του η σκάλα πλατειά..."

Η βιωμένη αγάπη, λέει, μπλοκάρει τους δισταγμούς που σου 'χουν προμηθεύσει τα προηγουμένως σπασμένα σου μουτράκια. Είναι κάτι που σε προφυλάσσει, ας το πούμε έτσι, από τη βάσιμη δειλία του να απαλλοτριωθείς εκ νέου.

Δε θέλω να πεθάνω διαδηλώνοντας για το πόσο αφύσικο είναι να ζεις μόνος μέσα στον κόσμο. Θέλω αυτό το θέμα να λυθεί αισθητά πιο άμεσα.

υ.γ.: είχα στο μυαλό μου χίλιες και μία ιστορίες περί τρυφερότητας. Δε βγήκε καμία. Προσπαθώ να συγκρατήσω το τραμπολίνο της κυκλοθυμίας ανάμεσα στο δεκαπεντάχρονο με τα ολσταράκια και τον περιχαρακωμένο μεσήλικα. Κι έχασα το δαχτυλίδι της Γιάννας.