"he likes killing you after you' re dead..."

Υγρή παγωμάρα. Ο Απρίλης ξεψυχισμένος στο κρεβάτι μου. Ο μηχανισμός αποφυγής των σκέψεων στο μικροσκόπιο. Να του κλέψουμε την αλληλουχία του κώδικα. Η ταχύτητα του χρόνου από τα δεκαοχτώ κι έπειτα, η άρνηση του περιφραστικού υπερσυντέλικου, πόσο πάει; το κιλό η ευθύνη ξεπουλήθηκε στη Μάρνη. Η ανάγκη μου για την αγάπη σου, ο πόθος σου για το σώμα, πόσο πάει, η εκπόρνευση του έρωτος, αυτό που σου δίνουν σκας και το παίρνεις; αλλά γιατί γαμώτο δε με βλέπεις άσπρο-πράσινο; Λέω πως θ’ αφήσω τις βεβαιότητες μου για αύριο και είναι η μοναδική εξαίρεση της αναβλητικότητάς μου, δε θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω να το γράψω σε όλους τους τοίχους, αντ’ αυτού σκορπάω παντού με το αίμα του γερανιού κάτι που σημαίνει ξεκάθαρα “θέλω να μ’ αγαπάς”, όμως μέσα μου έχει γίνει κάθε άλλο παρά αυθόρμητα η μετατροπή του πλάγιου λόγου σε “θα ήθελα να μ’ είχες αγαπήσει”. Τώρα δε θέλω να ξέρω τίποτα. Πάει πια. Κι άμα φύγεις για τη Γη του Πυρός δε με νοιάζει, γιατί, άμα δε μ’ αγαπάς, δε θέλω να ξαναδώ το πρόσωπό σου ούτε να ξανακούσω τη φωνή σου και θα πετάξω ό, τι δικό σου ή ό, τι κουβαλάει την υποψία της σκιάς σου. Γιατί, αν δε μ’ αγαπάς, πώς μπορώ ν’ αγγίζω τη ρυτίδα δίπλα στ’ αμυγδαλάκι των ματιών σου όμοια εγώ με τους άλλους ανθρώπους, εγώ που έτσι σ’ έχω κοιτάξει που φτάνει να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί. Όχι όχι. Αν δε μ’ αγαπάς, δε χρειάζεται ποτέ να μου ξανατηλεφωνήσεις, έχω ενημερωθεί σχετικά. Αν δεν έχεις ανάγκη να νοιάζεσαι για καθεμία από τις διαδοχικές μου ανάσες δε γίνεται να αντέξω το χέρι σου πάνω μου. Την ανάσα μου πνίγει. Μου τελειώνει ο αέρας.