"...κλείστε τις πόρτες στο στόμα..."

Θέλω να πω κάτι ρομαντικό. Που να πονάει τόσο, ώστε να μπορεί άνετα να σαρκάζει αυτάρεσκα με κυνισμό για την ήττα που θα σε φορτώνει. Σχιζοφρενικό και αυτοαναιρούμενο. Ροκ. Αλλά τί μεγάλη ήττα να αποκτάς εκείνο που διατείνεσαι πως επιθυμείς, όταν η άλλη λαχτάρα σε στεγνώνει...

Γιατί το άλλο εκείνο είναι τόσο καθαρό που δεν μπορεί να θέλει το θάνατο κανενός και ίσως να είναι ήδη από μόνο του θάνατος, μετά τη ζωή ή εντός της και οι πόρτες του είναι κλειστές˙ κι αυτό πονάει˙ γιατί είναι τραβηγμένα τα παντζούρια στα πλάγια κι οι κουρτίνες ορθάνοιχτες κι άμα σταθείς απ’ έξω, τα βλέπεις όλα και θες να μπεις να με σώσεις, όμως η πόρτα είναι διπλοκλειδωμένη και τα κλειδιά αγνοούνται˙ αλλά δεν μπορείς να μου κρατήσεις κακία, γιατί δεν το ‘θελα που τα πέταξα, χάθηκαν˙ κι αυτό ακόμα πιο πολύ σε πονάει, γιατί θες να σκαρφαλώσεις να μου σκουπίσεις τα μάτια κάθε φορά που βλέπεις να απλώνω τα χέρια σε στάση ικεσίας, όμως δεν κρύβω στα χέρια μου τίποτα συγκεκριμένο, τουναντίον, όλα είναι αφηρημένα, κι εγώ πιο αφηρημένη απ’ όλα, μα πού το ‘χα κρύψει εκείνο το αντικλείδι, ξέχασα, να στο πετάξω να μ’ ανοίξεις, και γιατί να μην άνοιγα μόνη μου από μέσα, ναι, όχι, δεν έχω μέσα στα χέρια μου τίποτα συγκεκριμένο. Κι όλο χτυπάς με δύναμη το σώμα σου στην πόρτα μου να σκίσεις αυτό το φλοιό που με κλείνει μέσα του κι όταν τον νιώθεις να κλυδωνίζεται χωρίς να πέφτει, πισωπατάς, όπως οι άνθρωποι που εξομολογούνται μεγάλες αλήθειες κι έπειτα φεύγουν φοβισμένοι.

Και δεν υπάρχω. Ούτε ως απαίτηση ούτε ως προσφορά.