"μ' αυτή τη δύναμη που ξέρει να πνίγει..."

Κατάδικός μου αυτός ο άνθρωπος που ζει εντός μου. Τον αγαπάω, αλλά τον έχω καταπιεί αμάσητο. Κατάδικός μου και ακέραιος, άσπιλος, άθικτος, πανέτοιμος να γεννηθεί, αν δεν κουβαλούσε την βαρύτατη προίκα της μεταξύ μας ασυμβατότητας. Κατάδικός μου αυτός ο κατάδικος στα πρόθυρα του υποσιτισμού εντός αμνιακού υγρού διαλύματος με συγκεντρωμένες ενοχές, φτωχού σε θρεπτικά συστατικά, εν μέσω κύησης στο απροχώρητο.

Τον αγαπάω και με τη λαχτάρα να αγαπήσω όλους τους ξένους -καθέναν χωριστά, όπως αγαπώ αυτούς που αγαπούσα πάντα και ήταν πάντα εύκολο να αγαπώ- περιφέρομαι ανάμεσά τους χωρίς προμελέτη με τον πόθο να τον αποθέσω στην αγνή αγκαλιά τους να παίξει με τα δικά τους μωρά, στρουμπουλός και χαμογελαστός, κάθε φορά νεογέννητος, και αυτή η λαχτάρα δεν ευοδώνεται και αυτή η αγάπη πνίγεται στη βία του ανταγωνισμού μου και του ανταγωνισμού τους και το πάλκο σε καταπίνει και η επιπολαιότητα του ονειροπολείν διαδέχεται τη στειρότητα της γείωσης και τούμπαλιν και βυθίζεσαι πάλι σ’ αυτή τη γνώριμη σιωπή που ‘λεγε κι ο αγγελάκας, που σε εγκολπώνει κι είναι ψυχώ-μαμά ψυχρή, καταβόθρα με στατιστικές πιθανότητες διαφυγής και τα ρέστα μου. Για κείνους, δηλαδή, που δεν ανήκουν στο θίασο της αιτιοκρατίας.

Θέλεις τώρα εσύ να καταλήξω κάπου, κάτι σαν τηλεφώνημα δεύτερης ευκαιρίας. Ε, λοιπόν, κι εγώ ακριβώς το ίδιο θα ‘θελα.