<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2007

"μ' αυτή τη δύναμη που ξέρει να πνίγει..."

Κατάδικός μου αυτός ο άνθρωπος που ζει εντός μου. Τον αγαπάω, αλλά τον έχω καταπιεί αμάσητο. Κατάδικός μου και ακέραιος, άσπιλος, άθικτος, πανέτοιμος να γεννηθεί, αν δεν κουβαλούσε την βαρύτατη προίκα της μεταξύ μας ασυμβατότητας. Κατάδικός μου αυτός ο κατάδικος στα πρόθυρα του υποσιτισμού εντός αμνιακού υγρού διαλύματος με συγκεντρωμένες ενοχές, φτωχού σε θρεπτικά συστατικά, εν μέσω κύησης στο απροχώρητο.

Τον αγαπάω και με τη λαχτάρα να αγαπήσω όλους τους ξένους -καθέναν χωριστά, όπως αγαπώ αυτούς που αγαπούσα πάντα και ήταν πάντα εύκολο να αγαπώ- περιφέρομαι ανάμεσά τους χωρίς προμελέτη με τον πόθο να τον αποθέσω στην αγνή αγκαλιά τους να παίξει με τα δικά τους μωρά, στρουμπουλός και χαμογελαστός, κάθε φορά νεογέννητος, και αυτή η λαχτάρα δεν ευοδώνεται και αυτή η αγάπη πνίγεται στη βία του ανταγωνισμού μου και του ανταγωνισμού τους και το πάλκο σε καταπίνει και η επιπολαιότητα του ονειροπολείν διαδέχεται τη στειρότητα της γείωσης και τούμπαλιν και βυθίζεσαι πάλι σ’ αυτή τη γνώριμη σιωπή που ‘λεγε κι ο αγγελάκας, που σε εγκολπώνει κι είναι ψυχώ-μαμά ψυχρή, καταβόθρα με στατιστικές πιθανότητες διαφυγής και τα ρέστα μου. Για κείνους, δηλαδή, που δεν ανήκουν στο θίασο της αιτιοκρατίας.

Θέλεις τώρα εσύ να καταλήξω κάπου, κάτι σαν τηλεφώνημα δεύτερης ευκαιρίας. Ε, λοιπόν, κι εγώ ακριβώς το ίδιο θα ‘θελα.

5 Comments:

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2007 7:18:00 μ.μ., Blogger candyblue είπε...

είσαι η πιο γλυκιά μου ανακάλυψη για σήμερα

Γράφεις πολύ όμορφα

 
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 26, 2007 7:10:00 μ.μ., Blogger τέλσον είπε...

Candyblue, η μικρή μας Αρετή επιμένει να γράφει όμορφα από τα παλιά τα χρόνια.

είχα καιρό να σε διαβάσω έτσι και δεν ξέρω αν φταίς εσύ ή αν φταίω εγώ.

 
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007 2:46:00 μ.μ., Blogger Areth είπε...

ζαχαρωτή μπλε κυρία, σήματα καπνού μόνο ξεφυσάω, ένα λουλουδάκι;
@->--

τέλσον,
μικρό είναι το μάτι σου, το να είμαι μικρή και να γράφω από τα παλιά τα χρόνια συνιστά αντίφαση, σκατά στα μούτρα μας, με το συμπάθιο κιόλας.

 
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007 2:58:00 μ.μ., Blogger kiara είπε...

αυτά που τόσο πολύ σε πληγώνουν τώρα, αυτά θα σε σώσουν αργότερα... γιατί όλα τα όμορφα γεννιόνται μέσα από μια διαδικασία πόνου...

υ.γ. θα αγαπήσεις...

 
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2007 1:37:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

na to kaneis ekeino to tilefonima se autous pou agapas....
mi distazeis!isos ki oi alloi na to xoun perissotero anagki!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home