"παραμονεύει η..."

Ούτε που θυμάμαι το χρώμα του. Πρέπει να ήταν ένα number one απ’ αυτά με τα πολλά θέματα που συνήθως ενοποιούσα, εικάζω χρώματος κυπαρισσί, τώρα πια δεν μπορώ παρά να υποθέτω. Τελώ εν χαοτική συγχύσει. Βάφω τα νύχια κόκκινα, τα μισούσε ο μήτσος τα κόκκινα νύχια, τον έκαναν να ανατριχιάζει, τρέχω με τις φόρμες και τα μαλλιά πιασμένα πάνω να βρω κλειδαράδες, νομίζω πως είμαι πάλι στο σχολείο και ανεβαίνω τη μεγάλη ανηφόρα με τις λεύκες με τη ζωή μου να κρέμεται με όλο της το βάρος από κάτι που ασαφώς μόνο υπάρχει, στεγάζω τη μικρή ιδιωτική μου καταστροφή, μονάχα που για μένα δεν είναι και τόσο μικρή, απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών στο σταθμό λαρίσης, δεν ξέρω τί το λυτρωτικό ενυπάρχει σε μια αλλότρια έκφραση συμπόνιας για την απώλειά του καθενός, αισθάνομαι βαρύτατη την απώλεια που δεν αφορά ή δε νιώθω να αφορά κανέναν άλλον έξω από μένα, θέλω να ξαναδώ την αιώνια λιακάδα, είμαι πολύ θυμωμένη με αυτόν που έχει βαλθεί να με διαγράψει από μέσα μου ως υπαρκτή μνήμη, αλλά φοβάμαι πως αυτός ο κάποιος είμαι εγώ η ίδια και ο μηχανισμός είναι αυτόματος, αυτεπάγγελτος, ανεξέλεγκτος, δεν μπορώ να θυμηθώ, εγκλωβισμένη στη μη μνήμη, χρονολογώ με κλειστοφοβικό πανικό σημάδια στο τώρα που με στέλνουν σε κενές θέσεις μνήμης, το ήξερα πάντα ότι το δύσκολο είναι να μην ξεχνάς, ας πει κάποιος σε αυτούς μου μετέφρασαν το remember me στα απανταχού ελληνικά login δίπλα στο 'να με θυμάσαι’ να προσθέσουν το ‘και να μ’αγαπάς’, σου κλέβει η ανατολή αλλά η εγγραφή είναι κενή και δε με βρίσκει να μου το χαρίσει.