"...τετράγωνη ξανά..."

Στεναχωριέμαι έτσι που νυχτώνει μεταξύ πέντε και πεντέμιση, μια δέσμη απώλειας, μέσα σ’ ένα τέταρτο έχεις χάσει τη μέρα, οι διαπροσωπικές δοσοληψίες μπορούν, εικάζω, να είναι πρόσχαρες για όσο ακριβώς δεν απαιτούν διαρκή και σαφή προσδιορισμό του προσώπου σου. Δηλαδή για πόσο;; Ο εργασιακός μου χώρος θυμίζει αυτό που θα ‘λεγε η δεσποινίς διευθυντής ανδρολίβαδο, μου ανοίγουν πόρτες, μου παραχωρούν τη θέση τους, η Μίκα λέει πως όσα μου συμβαίνουν είναι κινηματογραφικά, με φωτογραφίζουν απομεσήμερο Τρίτης να διαβάζω καπνίζοντας μπροστά στο γωνιακό παράθυρο της ίντριγκας μόνη πλάι σ’ ένα νεαρό ζευγάρι που φιλιέται εξακολουθητικά παράγοντας το γνώριμο ήχο των μπουκαλιών που ξεβουλώνουν. Χαλασμένα ασανσέρ καπνισμένων πολυκατοικιών του κέντρου, αμέτρητα τσιγάρα, υπερχείλιση καφεΐνης, τζιν σε άδειο στομάχι, απογευματινά σφηνάκια σανγκρία, ινδικό take away κι αυτά τα υπέροχα δέντρα που παίζουν με τα κίτρινα φώτα της πιο ήσυχης προεορταστικής Αχαρνών όλου του κόσμου. Ομολογώ ότι η οπτικοποίηση μου γεννά αμφιβολίες, δισταγμούς και ανασφάλειες, δεν είναι το φόρτε μου, τα καταφέρνω καλύτερα με τους ήχους ή τις μυρωδιές, γεννετήσια, η αφή απλώς μου διαφεύγει, επιστρατεύω για να ανταπεξέλθω οινοπνευματώδη κυνισμό- γραμμάτιο προπληρωμένων επιλογών με κόστος ευκαιρίας σταθερό, όταν ξεμεθύσω, τίποτε απ’ όλα αυτά δε θα έχει σαφές αντίκρυσμα, κάποια από αυτά θα έπονται μόνο δυνητικά και όλα ανεξαιρέτως θα είναι σχεδόν ασπρόμαυρα. Μια χαρακτηριστική κίνηση θα διορθώσει αυτό το σχεδόν και το απρόσμενο πορτοκαλί θα αναλάβει το σταθερό γκρίζο του πόστο. Θα είμαι πάλι ο άνθρωπος με την επιρρεπή συγκινησιακή φόρτιση. Και θα αφήσω απ’ έξω μόνο τα χριστουγεννιάτικα παιδικά βιβλία.