Αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο αυτή η πόλη. Να βρέχει. Κοιμάμαι με τα χέρια κλειστά, τους αγκώνες διπλωμένους, κοντά στο σώμα. Έτσι ποτέ δεν ξεκουράζομαι, τα χέρια πάντα αγκυλωμένα, δεν ξέρω αν το ‘χε παρατηρήσει. Αυτή η τρομοκρατία του ήχου των βρεγμένων δρόμων με κόβει εγκάρσια. Όχι, δε θέλω να μείνω εδώ. Κρεμάω το ταμπελάκι του «μην εγγίζετε». Εγκαταλείπω. Αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα.