Ο χρόνος και ο χώρος μας διακόπτουν. Το μεσημέρι που χωριστήκαμε αισθάνθηκα πως κάποιος παρενέβη αναιδώς για να μας σκορπίσει. Στις σχέσεις μόνο η απουσία κρατά μια σταθερότητα, το σκέπτομαι ξανά και ξανά μα δεν προσαρμόζομαι όπως στο τραγούδι. Σου εξηγώ πως δεν υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας με τρίτους περί έρωτος και αποκρίνεσαι ότι αποκλείεται εγώ ειδικά να μην έχω έναν τρόπο να μιλήσω γι’ αυτό. Για το σώμα, για την πράξη. Βάζεις στοίχημα; Δανείζομαι ένα επίθετο από κάποιο στίχο που φιλοδοξούσε κάτι να πει σχετικό και με το ‘σαρκοβόρο’ παραμάσχαλα στη θέση επιθετικού προσδιορισμού γυρνάω στο κλουβί μου. Όταν χλωμιάζω, τα χείλη μου γίνονται κι αυτά άχρωμα, αδικαιολόγητες απουσίες όπως στο σχολείο πληρώνονται, ασυγχώρητα σκασιαρχεία από το εμείς και το σαρκοβόρο θα σου τη φέρει, σίγουρα, θα το πληρώσεις ακριβά σε κάποια καμπή, με σάρκα και αίμα, εκκρεμότητα γύρω από τον έρωτα, βλέπεις πως δεν μπορώ να εξηγήσω, όταν τα πυρομαχικά διασταυρώνονται είναι πόλεμος κι έπειτα το κάλεσμα της ανάγκης θα μείνει αναπάντητο για αντίποινα στο κάλεσμα της αγάπης που δεν απαντήθηκε και την ερημιά θα ακολουθήσουν άλλα αντίποινα, σάρκες που σκίζονται και μελό unplugged επανεκτελέσεις, έπειτα plugged και doped και γύρω γύρω όλοι κι έπειτα αυτό το απροϋπόθετο δόσιμο ερωτική πρόβα στο θάνατο, το έχει πει ο ποιητής πριν χρόνια, δεν έχει μείνει τίποτα ανείπωτο, τί, λοιπόν, με βάζεις να εξηγώ, λέξεις άδικες κατάρες, η δέσμευση στο τελεσίδικο, στο δίχως άλλο, με στριμώχνει.
Αν είναι αρκετά υπέροχοι για να βρούνε κάποιον. Αυτά σκέφτεται το συνάφι μου. Αυτές τις γιορτές. Αυτό το ωραίο καλοκαίρι, bleached out γιορτές. Σαν τα φρύδια της Kate Moss στο διαφημιστικό της longchamp.