Υποσχέσεις ενάντια στη δακρύρροια. Κουλουριασμένη στον κήπο της Γεσθημανή με την κουβέρτα στο διθέσιο της γιαγιάς, απέναντι η σβηστή τηλεόραση και το ρολόι του τοίχου γρονθοκοπάει την ψυχή μου. Την ακούω από το διπλανό δωμάτιο, ανάμεικτοι θρήνοι και δοξολογίες, τα γραμματάκια μου ζαρώνουν.

Ο άνθρωπός μου μέσα σ’ έναν ξένο άνθρωπο, μέσα, πολύ βαθειά του, χωμένος, πριν την αγάπη και μαζί… να μαδάω γιασεμιά, μα πού να βρω γιασεμιά γενάρη μήνα, προσπάθεια σύνδεσης από τα βαθειά κι ένα συμπαγές κενό αέρα πληρώνει το στέρνο, θέλω να ανασάνω, σαν τον άνθρωπο μες στο βυθό που καταπίνει νερό, πνιγμός, υπόσχεση που αθετήθηκε, κρατώ το ζεστό χέρι και τρέμω ολόκληρη. Θέλω να πω πως όλα θα πάνε καλά, πως τώρα είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά. Θέλω τόσο να το πω. Κι άλλο τόσο να το ακούσω.