Σκέφτομαι ότι θα ζούμε και αφού φύγει.
Εξέτάζω το ποιόν της αλήθειας των επί μέρους συστατικών αυτής της πρότασης και τα βρίσκω όλα αληθή. Επομένως, θα ισχύει. Μια μικρή αμφιβολία για το ρήμα «σκέφτομαι» δεν μπορεί να κλονίσει την αλήθεια αυτής της πρότασης.
Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω το πώς.

Πώς οι άνθρωποι παύουν να υπάρχουν. Έτσι απλά.

Όταν γεννήθηκα είχε την τωρινή μου ηλικία. Λίγα χρόνια αργότερα, τη νύχτα του γάμου της, είχε ήδη γίνει τόσο δικός μου άνθρωπος που αναγκάστηκε να μου κρυφτεί, ώστε να πειστώ να φύγω από το γλέντι αφήνοντάς τη μόνη με το νιόπαντρο σύζυγο. Για χρόνια κυκλοφορεί αυτή η αστεία συγκυρία στους κύκλους της οικογένειας εν είδει πειράγματος. Όχι για πάρα πολλά χρόνια τώρα. Δεν πρόλαβε να ζήσει και τόσο πολύ. Στο μεσοδιάστημα κινδυνέψαμε να τη χάσουμε κανά δυο φορές ακόμα. Τώρα όμως θα φύγει. Είμαι καρφωμένη εδώ και περιμένω αμήχανα την αναγγελία. Την αναμένω με τρόμο κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο και κάθε φορά που μέσα στον ύπνο μου μια εικόνα με ηλεκτροσόκ με πετάει στον αέρα. Το είπε ο γιατρός, να προετοιμαστούν οι δικοί της άνθρωποι. Να προετοιμαστούμε. Φυσικά.

Σκέφτομαι τα πίσω μπαλκόνια των παραθαλάσσιων σπιτιών.
Εκείνα που δεν έχουν θέα. Τα πιο αδικημένα.