"δε θέλω πια"

Το κρύο νερό κάθε πρωί μου θυμίζει πως είμαι ακόμα ζωντανός…κάπου το λέει, είμαι σίγουρη.

Το μακιγιάζ της προηγούμενης νύχτας τρέχει στα μήλα, δε θα πάψει η βροχή ποτέ, ίσως αυτό να είναι και μια παρηγοριά, αναζητείται σε ημίλευκα φύλλα χαρτιού εμβληματική μορφή προς παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ζωής και θανάτου, σωρευμένοι τόμοι γραμματικής κατακερματίζουν μια υποθετική μέση γλώσσα, στο μεσαίο μου συρτάρι έχει ξεμείνει ένα τελευταίο σωληνάρι «κόκκινο έντονο», οξυζενέ 20άρι, μπαίνω κάθε τόσο στον πειρασμό, σκέφτομαι μια χιονισμένη Πράγα, όμως ένα θανατερά πνιγηρό καλοκαίρι αποζημιώνεται τάχα από έναν λευκό μήνα σκορπιού που προμηνύει Χριστούγεννα;

Ασφαλώς, κάτι τέτοιο δεν το σκέφτεται κανείς όσο τρέχει χειμώνας.

Η ασπίδα του κυνισμού μου πέφτει ασήκωτη. Ιδίως τη νύχτα. Χρειάζομαι μια άλλη.

Ο χειμώνας κρατάει τη νύχτα περισσότερο.