metamorphosis II

«Spa στο Κολων» διαβάζω. Διαδικτυακές διαφημίσεις. Συγκοπές για λόγους λειτουργικούς λογοπαιχνιδίζουν. Πωλούν το συχνότερα καταναλισκόμενο γενετήσιο. Γενετήσιο; Με ερωτηματικό. Για την κοινωνική προσαρμοστικότητα του γενετήσιου. Μετά των της κοινωνικής προσαρμοστικότητας παρελκομένων. Η σούμα. Ξαναδιαβάζω. Το «…Κολων». Δεν οξύνεται. Τι σόι λέξη χωρίς πινελιές που να την οξύνουν, να την περισπούν, όχι, δεν υπάρχουν τέτοιες λέξεις, δε μιλάμε εδώ για το ιδιωτικό αισθητήριο, η φυσική της γραμματικής το υποδεικνύει, η γλώσσα της φύσης. Έχει απλώς γίνει κάποιο λάθος. Απλώς. Το συγκοπτόμενο απερίσπαστο άτονο, λάθος- κι όμως χωρίς να ατονεί. Ίσα ίσα. Ο λόγος αγοραία περί αυτού πλέκεται. 

 Ο χωρισμός είναι διαδικασία απάνθρωπη. Όλοι μαζί οι υποστηρικτές της εποικοδομιστικής προσέγγισης για τα γνωστικά σχήματα θα επιβεβαίωναν ότι το χτίσιμο του συνδέσμου μέσα από μικρές επί μέρους ψηφίδες οικειότητας προμηνύει σχεδόν αιτιοκρατικά και άρα φυσικώ τω τρόπω τη σύσφιξη του δεσμού. Όχι τη λύση του. Επαναλαμβάνω σε φίλους και οικείους ατάκα γνωστής τηλεπερσόνας που πέτυχα στο κουτί. Ήδη στον πρόλογο φορτίζουν χλεύη. «Οι γυναίκες δεν πρέπει να γνωρίζουν πολλούς άντρες, γιατί μπερδεύονται». Στην κατακλείδα δε διαφωνεί μαζί της κανείς. Άντρας είτε γυναίκα, δεν έχω βρει ούτε μισό. 

 Βγαίνει από τη σπηλιά με τη νεκρή του γυναίκα στα χέρια. Κλάματα. ‘Oμορφος άντρας απαρηγόρητος. Βλέπω μια ταινία και κλαίω, σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου. Καθημερινά αστοχώ επανειλημμένα στο ύψος κάθε ηλεκτρικού διακόπτη. Αυτή είναι και η μοναδική γνησίως ιδία συγκινησιακή φόρτιση που απολαμβάνω.