evil lurks

Μια παράσταση για την κακή πίστη προσελήφθη δυνητικά ως το τί ακολουθεί το "μετά τα τριάντα". Κυνισμός, μηδενισμός και ρομαντισμός σε 60 λεπτά της ώρας είναι η ιστορία της ζωής μου, αγαπητέ, εναλλακτικά κριός με ωροσκόπο καρκίνο συνεπάγεται τί ωραία η Αράχωβα, ας πάμε παραλία -που θα 'λεγε και ο Λ.- αλλά πάλι εγώ δεν πιστεύω στα ζώδια -που θα ΄λεγε και η Ν.- επομένως Σαρτρ και Βαρβέρης για την ώρα και στο διάλειμμα Ματσαγγούρας με ναρκωτικά. Η απομυθοποίηση της απομυθοποίησης της σύγκρουσης της εφηβείας. Προσγειώνεται συνοδεία συναισθήματος ξεβολέματος παρά τη -σχετική- συμφιλίωση με την Εύα και τις διαδόχους της. Το μετά το "μετά τα 30" οικτίρει την αλαζονεία της κατ' επίφαση επαναστατικότητας σα να είχε ανάγκη να καταγγείλει την εφηβική ανταρσία του κώλου προκειμένου να κοιμάται ήσυχο τις νύχτες. Κανονικό κάρφωμα. Έπειτα νοσταλγεί λίγο τη δίνη και την ορμητικότητά της, ακριβώς επειδή δυσκολεύεται να καταπιεί το παρόν του προσεγγιστικού βίου, το χαμένο potential κ.δ.σ.. Και ως προς το διά ταύτα εκ του Σαρτρ ουδέν- inconclusive που θα 'λεγαν και οι φίλοι μας οι ιχθύες (#not).

Διαχειρίζομαι την αναπροσαρμογή των στεγανών μου προκειμένου να καταφέρω να αρχίσω εκεί που τελειώνεις. Και η εύρεση αυτού του σημείου μοιάζει προς το παρόν αδύνατη.