ως πότε, παληκάρια...?

Το βέλος της μαύρης μου μελάνης στοχεύει προσωπικές αστοχίες.
Προσωπικές χάρη στην ενέργεια που χρειάστηκε να σπαταληθεί προκειμένου να μην κατηγορηθούν άλλοι γι’ αυτές,
αστοχίες, απλά επειδή δε θυμίζουν σε τίποτα τα ξέγνοιαστα όσο και
παντοδύναμα παιδικά όνειρα που κάποτε, αναιδώς ίσως, φιλοδόξησαν να γίνουν εξώφυλλα.
Αυτό το ριζικό μας συντρόφεψε τόσον καιρό. Το μάθαμε τώρα πια,
νιώσαμε την ήττα να κυλάει στο αίμα, μάθαμε να πανηγυρίζουμε με αναπάντεχη δύναμη τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, αναγνωρίσαμε τις παγίδες μας που μας στήσαμε εμείς οι ίδιοι, αποταχθήκαμε ό,τι κάλπικο μας είχε ταμπουρώσει μέσα στα μυστηριώδη πλαίσιά μας, πενθήσαμε, γιορτάσαμε το τέλος.
Κάτι άλλο;
Δεν ξώμεινε τίποτ’ άλλο για μας;