"ποιος μάγκας σ'έχει φτύσει και μου γνέφεις...;"
Θα ήθελα πολύ να έχω ένα κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Δυστυχέστατα, το δωμάτιό μου είναι αρκετά μικρό κι έτσι όπως είναι τοποθετημένο το κρεβάτι ένα κομοδίνο θα καθιστούσε αδύνατη την ταυτόχρονη διάβαση δύο ατόμων από το συγκεκριμένο χώρο.
Διερευνώ την πιθανότητα δυο βλέφαρα να είναι κλειδωμένα και, ωστόσο, τα μάτια που κρύβονται από πίσω να κλαίνε.
Επίσης έχω να διατυπώσω το εξής θεμελιώδες ερώτημα: με τί χρώμα ζωγραφίζουν τα δάκρυα?
Η Α. μου έλεγε πάντα πόσο ωραία ζωγραφίζω το γράμμα «ξ»… ξυράφι, ξέφτι, ξανά…
Εγώ λέω άλλη φορά να σκέφτομαι, προτού τ’ ανοίξω. Όσο πιο σπάνια, τόσο και πιο αληθινά. Και τις παπαριές λέω να τις ξεχάσω. Να μη στεναχωριέμαι και τσάμπα. Μα βέβαια…. Να τις ξεχάσω… Μα πώς το ξέχασα…?
1 Comments:
ξεκόλλα, μα μήν σταματάς...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home