«κι είχαμε όλοι μας τα χέρια ανοιχτά…»

Όταν έχω έμπνευση το καταλαβαίνω.
Παίζω το 1 προς 2 με το ζευγάρι τα φαινομενικά ίδια κλειδιά μου στο χωλ της εισόδου και η εξώπορτα ξεκλειδώνει.
Συνήθως χάνω. Ευτυχώς η υπόθεση είναι σικέ και έχω και δεύτερη προσπάθεια με πιθανότητα 1 (όλα σχετικά είναι βέβαια), ώστε να μη μείνω από την ήττα ταπεινωμένη στην απ’ έξω.
Σηκώθηκε στην πόλη μου εκείνος ο αέρας που κάνει κουμάντο στα φαρδιά, λινά ρούχα το καλοκαίρι και κολλάει το χώμα πάνω στα ιδρωμένα σώματα.
Ύστερα σου λέει με μάτι λάγνο:
«ρούχα από χώμα και νερό προτού φορέσεις» κλπ κλπ…
Πες μας βρε παιδί ότι κολλήσαμε στη λάσπη να καταλάβουμε, να το χωνέψουμε καλά.
Ή σου πετάει το απαράμιλλο:
«Τί κι αν δεν είν’ ο κόσμος ό, τι ονειρεύτηκες,
τί κι αν σε ντύνει πάντα μ’ ελπίδες ψεύτικες
Η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου,
κόκκινο το φεγγάρι, βαλ’ το στα χείλη σου».
Σα να λέμε «δεν πειράζει που έχει γαμηθεί το σύμπαν, εσύ, γλυκιά μου, είσαι κούκλα απόψε». Μάλιστα…
Ο μπαμπάς μου σήμερα για να τον συγχωρέσω για τον καφέ που είχε ρίξει πάνω στις ασκήσεις μου των μαθηματικών -τότε ντε, που είχε ξεβάψει το μελάνι- μου ‘φερε στο γραφείο που διαβάζω ένα ροζ, τριανταφυλλένιο μπουμπουκάκι μέσα στο ποτηράκι του ούζου.
Και τον συγχώρεσα. So simple. Αλλά όχι ουίσκι, ούζο. Με μεζέ. (Εγώ θα φάω το μεζέ.)