<![CDATA[
<body><script type="text/javascript">
function setAttributeOnload(object, attribute, val) {
if(window.addEventListener) {
window.addEventListener('load',
function(){ object[attribute] = val; }, false);
} else {
window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; });
}
}
</script>
<div id="navbar-iframe-container"></div>
<script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script>
<script type="text/javascript">
gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() {
if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) {
gapi.iframes.getContext().openChild({
url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843',
where: document.getElementById("navbar-iframe-container"),
id: "navbar-iframe"
});
}
});
</script>
]]>
το τρακάρισμα
Όταν θες να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς, για να ηρεμήσεις, για να ξεχαστείς, τότε είναι που τα μάτια καίνε, τα βλέφαρα έχουν καρφίτσες από μέσα και οι οικοδομικές εργασίες οργιάζουν σε ακτίνα μικρότερη των 50 μέτρων. Στο κρεβάτι, με το κεφάλι σάντουιτς ανέμεσα στα δύο μαξιλάρια και το πάπλωμα on top καταλαβαίνω σαν από μία αδικαιολόγητη αναλαμπή πόσο πολύ έχω ξεσυνηθίσει να κλαίω μπροστά σε ανθρώπους. Υπήρχε μια εποχή, που ένα ξεθύμασμα μου θα τα ξέπλενε όλα στην αλμύρα του. Υπήρχαν και καμιά δυο αγκαλιές που θα ημέρευαν όλα τα θηρία απέναντί μου.Τα σκυλιά από δίπλα γαυγίζουν. Μάτια μου, σε θυμάμαι και κλαίω.
4 Comments:
Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα τρακάρω πάνω σου με όλη μου τη φόρα.Να σπάσω,να κοπείς.Μια για πάντα.Να κοπείς ρέ.Κι ας σπάσω ρέ.Στο διάολο ρέ.
Στον Α.
"Όταν θες να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς, για να ηρεμήσεις, για να ξεχαστείς, τότε είναι που τα μάτια καίνε, τα βλέφαρα έχουν καρφίτσες από μέσα και οι οικοδομικές εργασίες οργιάζουν σε ακτίνα μικρότερη των 50 μέτρων."
Αυτό ξαναπέστο!
Να το ξαναπώ, παλικάρια, όσες φορές χρειάζεται, ούτως ή άλλως συνέχεια το λέω, ούτως ή άλλως τσάμπα είναι, δηλαδή εννοώ εσωτερική παραγωγή, κανείς απ'έξω δεν την πληρώνει, εκτός πια αν τα νεύρα είναι πολλά, οπότε η μανούλα δεν μπορεί να με συγκρατήσει....
"...ναι, μπροστά σε ανθρώπους κρύβουμε το συναίσθημα μας, κρύβουμε την αδυναμία μας, σάμπως θα ενδιέφερε και κανέναν, άνθρωπο ίσως, ζωντανό μήπως, αν ξεχυλίζαμε από συναίσθηση μπροστά σε άλλους; Είναι μακρύς, άλλοτε λυπητερός, μα, ρέων, ο υγρός δρόμος μας, τον έχουμε χαράξει ανάμεσα στα κακοτράχαλα βότσαλα και τις παριές, ένα ρυάκι, ως κάτω στη μεγάλη θάλασσα, στα τελειώματα, η απαλότητα μας, απέναντι στη αιωνόβια σκληρότητα του βράχου...".
Δημοσίευση σχολίου
<< Home