<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Κυριακή, Απριλίου 17, 2005

"εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι..."

Ένας κίτρινος καιρός που μπορεί και να ήταν απλά ότι δεν μπόρεσε να φιλτράρει η κλάρα της τέντας μου, αυτό ήταν η Κυριακή.

Ο Μόρος που με πλάκωσε σα να ταν πούλμαν που με πάτησε
και μια Μεγάλη Εβδομάδα, που, αν δεχτούμε ότι ο χρόνος υπάρχει, θα κρατήσει πολύ περισσότερο από μια εβδομάδα, ώστε πρώτα να χωνευτεί η αναγκαιότητα της Ανάστασης κι έπειτα να περέλθουν με το δικό τους ρυθμό οι ώρες της πάλης.

"Η μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου" κι εγώ ποτέ δε συμπάθησα ιδιαίτερα τη Δημουλά. Κι είναι πολύ μεγάλο πράγμα να μπορείς να κάνεις ένα τηλεφώνημα. Κι αφάνταστα
λάθος να μην είσαι σε θέση να κάνεις απολύτως κανένα.

Οι ώρες της πάλης και οι προσωπικές οπτασίες.
Γύρευε τί να γκρεμίσεις κάθε φορά.
Κι αν το νομίζεις αυτό είναι πιο εύκολο απ'το να ψάχνεις τί να αφήσεις όρθιο, σε γελάσανε.
Αλλά δε θα στο πω. Δε θα σου πω τίποτα τώρα, γιατί, άμα μεθαύριο το γκρεμίσω, μετά ό,τι σου πα θα'ναι λάθος.

9 Comments:

Δευτέρα, Απριλίου 18, 2005 2:18:00 μ.μ., Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Θα πώ μόνον "Ευγε"

 
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 12:33:00 π.μ., Blogger Areth είπε...

προς τί όμως?

 
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 10:23:00 π.μ., Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Για το τηλέφωνο που είναι λάθος να μην
γίνει...η να μην υπάρχει αλλος στην άκρη του τηλεφώνου...

Και για τον Moro που σε πλάκωσε...και
δείχνει ότι η πραγματικότητα είναι πιό σκληρή...και χρειάζονται τα τηλέφωνα..

Σου ξαναλέω Εύγε

 
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 11:22:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

"Γύρευε τί να γκρεμίσεις κάθε φορά.
Κι αν το νομίζεις αυτό είναι πιο εύκολο απ'το να ψάχνεις τί να αφήσεις όρθιο, σε γελάσανε.
Αλλά δε θα στο πω. Δε θα σου πω τίποτα τώρα, γιατί, άμα μεθαύριο το γκρεμίσω, μετά ό,τι σου πα θα'ναι λάθος."
=======================================



Ναι, σωστά, "εύγε" στο να μην υπακούουμε στο συναίσθημα, στην αυτολογοκρισία και στην αποφυγή του "λάθους".



Εξ' άλλου το λέει και το Σύνταγμα, "να μην μετανοιώνουμε ποτέ για τίποτα", σωστά;

Βεβαίως, υπάρχει και η κλισέ άποψη που λέει ότι αν δεν δοκιμάσεις δε θα μάθεις ποτέ, αλλά ας αποφύγουμε τις κοινοτοπίες κι ας κλειστούμε στο καβούκι και την ευχαρίστηση και το κέρδος της αυτοανατροφοδοτούμενης μιζέριας μας: ας μην πάρουμε ποτέ τηλέφωνο, γιατί πού ξέρεις; μπορεί μια στο εκατομμύριο να βρούμε ανταπόκριση κι αυτό θα μας ξεκουνήσει απ'το τακτοποιημένο σύμπαν μας.

Λατρεύω τις πεποιθήσεις που έχουμε για τα πράγματα. Είναι τόσο ... πώς να το πω; ... οριοθετικές;


Μερσωμαινόμενος

 
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 1:04:00 μ.μ., Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Μερσωμαινόμενε

Μήπως δεν κατάλαβες ότι λέω Ευγε για το ίδιο πράγμα με εσένα...

Για το ότι πρέπει να παίρνουμε τηλέφωνο...και ότι είναι πολύ άσχημο να αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει κανείς
στην άλλη οποιαδήποτε άκρη...

Αν πρέπει να διορθώσω την έκφραση μου
πεστο μου βρε αδερφέ να το κάνω!!!

 
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 5:28:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι ανάγκη χοιροβοσκέ ν'αλλάξεις την έκφρασή σου.
Βιάστηκα να γίνω δηκτικός - προβλέψιμη αντίδραση κάποιου που του χτυπάν' ευαίσθητες χορδές.
Μέα κούλπα.


Μερσωαμήχανος

 
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 6:25:00 μ.μ., Blogger Areth είπε...

Γεώργιε,ευχαριστώ, αλλά μου είναι σχεδόν αδύνατο να εισπράξω τα εύσημα απλά και μόνο επειδή αναγνωρίζω ένα λάθος το οποίο όμως πράττω:). Αν κάτι μπορώ να επιβεβαιώσω είναι η απόσταση από την αλήθεια ως την απόφαση και η άλλη από την απόφαση ως την πράξη. Η γνώση του λάθους είναι μια καλή αρχή, αλλά είναι μόνο η αρχή.
Μαινόμενε, καλώς και είσαι μαινόμενος, κακώς δηλώνεις αμήχανος, η δηκτικότητα είχε τόπο να πιάσει, απλώς θα είχε σωστό προσανατολισμό, αν στρεφόταν πάνω μου. Δεκτή και καθ'όλα δικαιλογημένη (αν καμιά φορά η οριοθέτηση δε βλάπτει,κανέναν).
Χαίρεστε.

 
Δευτέρα, Απριλίου 25, 2005 1:22:00 π.μ., Blogger maya είπε...

Είναι μεγάλο πράμα να μπορεις να κάνεις ένα τηλεφωνημα και να μην είσαι σε θέση να κάνεις απολύτως κανένα. Ειδικά αν αυτό το τηλεφώνημα θα λύσει όλα σου τα προβλήματα σε νανοσεκόντ. Ειδικά όταν το τι θα γκρεμίσεις επηρεάζει άμεσα ότι θα αφήσεις όρθιο.

 
Τρίτη, Μαΐου 17, 2005 10:38:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

Αρετή, δεν θα σχολιάσω τα παραπάνω, ούτε και θα σου πώ τα δικά μου έυγε, δεν νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα απ' όσα λαμβάνεις καθημερινά. Ήθελα μόνο να σου πώ πως ακόμα και το σχόλιο στα σχόλια είναι καταπληκτικό... ξέρω ότι σε 100 λεπτα θα με πάρεις τηλέφωνο να με ξεχέσεις.. όπως και να έχει, εγώ θα στα λέω και εσύ αν δεν θες μην τα ακούς...

σε φιλώ

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home