Τα περιθώρια της εμβέλειας της αγάπης τα έχω τεστάρει κάμποσες φορές, σε δοκιμασίες λυσσαλέων προσπαθειών αυτοκυριαρχίας, που το τέρας «εγώ» κοντεύει να την καταπλακώσει. Τσεκάρεις την ένταση της ακτινοβολίας της την ώρα που την καταπλακώνεις κλείνοντάς της κάθε προοπτική ανάσας. Κι όταν παραγγέλνω αγάπη, την παραγγέλνω σκέτη, black, πώς το λένε;
Η διατριβή ξεκινά με την αξιωματική παραδοχή ότι για καθέναν χωριστά δεν μπορεί παρά το σωστό από το λάθος να διακρίνονται. Αυτά αποτελούν τις λεγόμενες –στον ακατάστατο κεφάλι μου- βιοτικές σταθερές, αν δε μας κάνουν, τις αλλάζουμε, δικό μας είναι το σύστημα, ό, τι θέλουμε κάνουμε. Mόνο που, όσο δεν τις αλλάζουμε, είναι εκεί για να βαστάνε κάτι, έχουν χρηστική αξία και δεν είναι μόνο για ομορφιά.
Κατόπιν μιας τέτοιας θεμελίωσης τα ένστικτα που χωρίς αυτή ακριβώς την παραδοχή θα οργίαζαν επί ματαίω ανοίγουν τα μάτια και τους πόρους και τις κεραίες και όλα με το ρυθμό τους και με την ιδιοτροπία τους και με το κόστος ευκαιρίας τους (γεια σου, ρε Νάνσυ, με την ευνοϊκή σου αιτιοκρατία) λαμβάνουν θέσεις.
Ποιες θέσεις; Μα αυτές που τους πρέπει φυσικά….