"σ’ ένα τραγούδι κόλλησα σα γέρικη λατέρνα…"

Η πιο μυστήρια ατάκα που μου ‘χουν πετάξει ποτέ στα μούτρα μπήκε προσφάτως στην ημερήσια διάταξη των ευρύχωρων σκέψεων.

-Ρε συ, ξέρεις τι γουστάρω σ’ εσένα; Που μπορώ να είμαι σίγουρος πως δεν έχεις λόγο να μου δείξεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι.

Δεν πρόκειται να του πω ποτέ πόσο με βασάνισε αυτή η κουβέντα.
Όμως την τελευταία φορά που μου ‘πε κάποιος ότι τ’ αρέσουν τα μαλλιά μου ίσια πήγα και τα ‘κανα περμανάντ. Για άλλη μια φορά θα ακολουθήσω την ίδια τακτική.
Το παιχνιδάκι «μου αρέσει αυτό που νομίζω ότι είσαι» καταλήγει να προβάλλεται στο «είμαι αυτό που νομίζεις ότι είμαι» και είναι απ’ τα πιο πρόστυχα στο playlist.

-Λάθος nick διάλεξες, έπρεπε να βάλεις κυκλάμινο…
-Κυκλάμινο; Πολύ μελό, μωρέ…πόσο μελό να γίνω ακόμα, δεν αντέχω γκρίνια.
-Είσαι μελό;

Δεν είμαι ένα κορμί άθικτο. Ούτε ένα μυαλό άθικτο ούτε μια άθικτη καρδιά.
Το ύψος μου με το χρόνο παρέμεινε σταθερό. Εγώ κόντυνα, αυτά που κουβαλάω στους ώμους λίγο πλήθαιναν, στοιβάχτηκαν πάνω μου. Άλλα έμαθα, άλλα ξέμαθα.

Ένας σωρός γκρίζα συννεφάκια, που δεν έχουν καμία σχέση με δικά μου θέλω, μαζεύτηκαν να βρέξουν πάνω απ’ τον ίσκιο μου να μου θυμίσουν ότι έχω πάψει να επιθυμώ. Όμως όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μπορεί τώρα να μη μπορώ να στον εξηγήσω, γιατί μάλλον μου διαφεύγει, όμως υπάρχει. Δεν έχω την ατάκα που τα εξηγεί όλα. Δεν ξέρω το χρόνο που θα ξεκλειδώσει το λουκετάκι, μπορεί να μην ξεκλειδώσει. Σε κάθε «γιατί όχι;» έχω να αντιτάξω ένα «γιατί ναι;». Βλέπεις, το δέρμα μου δεν είναι κανένας στερεός φλοιός, πρόκειται για ημιπερατή μεμβράνη, μπαινοβγαίνω όποτε θέλω, ανάλογα με την αιτία που κάθε φορά νιώθω να με ξεψυχάει. Άσε με σε μια απόσταση ασφαλείας από τη μεμβράνη μου. Δε σκοπεύω να σύρω κανέναν στα οχτάρια μου.

Δε θα γίνω άλλο μελό. Παράπονο-ζεμπεκιά δε γίνεται μελό, λυπάμαι.