<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2005

"σ’ ένα τραγούδι κόλλησα σα γέρικη λατέρνα…"

Η πιο μυστήρια ατάκα που μου ‘χουν πετάξει ποτέ στα μούτρα μπήκε προσφάτως στην ημερήσια διάταξη των ευρύχωρων σκέψεων.

-Ρε συ, ξέρεις τι γουστάρω σ’ εσένα; Που μπορώ να είμαι σίγουρος πως δεν έχεις λόγο να μου δείξεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι.

Δεν πρόκειται να του πω ποτέ πόσο με βασάνισε αυτή η κουβέντα.
Όμως την τελευταία φορά που μου ‘πε κάποιος ότι τ’ αρέσουν τα μαλλιά μου ίσια πήγα και τα ‘κανα περμανάντ. Για άλλη μια φορά θα ακολουθήσω την ίδια τακτική.
Το παιχνιδάκι «μου αρέσει αυτό που νομίζω ότι είσαι» καταλήγει να προβάλλεται στο «είμαι αυτό που νομίζεις ότι είμαι» και είναι απ’ τα πιο πρόστυχα στο playlist.

-Λάθος nick διάλεξες, έπρεπε να βάλεις κυκλάμινο…
-Κυκλάμινο; Πολύ μελό, μωρέ…πόσο μελό να γίνω ακόμα, δεν αντέχω γκρίνια.
-Είσαι μελό;

Δεν είμαι ένα κορμί άθικτο. Ούτε ένα μυαλό άθικτο ούτε μια άθικτη καρδιά.
Το ύψος μου με το χρόνο παρέμεινε σταθερό. Εγώ κόντυνα, αυτά που κουβαλάω στους ώμους λίγο πλήθαιναν, στοιβάχτηκαν πάνω μου. Άλλα έμαθα, άλλα ξέμαθα.

Ένας σωρός γκρίζα συννεφάκια, που δεν έχουν καμία σχέση με δικά μου θέλω, μαζεύτηκαν να βρέξουν πάνω απ’ τον ίσκιο μου να μου θυμίσουν ότι έχω πάψει να επιθυμώ. Όμως όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μπορεί τώρα να μη μπορώ να στον εξηγήσω, γιατί μάλλον μου διαφεύγει, όμως υπάρχει. Δεν έχω την ατάκα που τα εξηγεί όλα. Δεν ξέρω το χρόνο που θα ξεκλειδώσει το λουκετάκι, μπορεί να μην ξεκλειδώσει. Σε κάθε «γιατί όχι;» έχω να αντιτάξω ένα «γιατί ναι;». Βλέπεις, το δέρμα μου δεν είναι κανένας στερεός φλοιός, πρόκειται για ημιπερατή μεμβράνη, μπαινοβγαίνω όποτε θέλω, ανάλογα με την αιτία που κάθε φορά νιώθω να με ξεψυχάει. Άσε με σε μια απόσταση ασφαλείας από τη μεμβράνη μου. Δε σκοπεύω να σύρω κανέναν στα οχτάρια μου.

Δε θα γίνω άλλο μελό. Παράπονο-ζεμπεκιά δε γίνεται μελό, λυπάμαι.

7 Comments:

Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2005 5:01:00 μ.μ., Blogger arkoudos είπε...

Aν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Aν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Aν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Aν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά δεν χώρας πουθενά

Aν δε χώρας μέσα σ' εν' άνοστο αστείο
Aν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Aν δε χώρας μέσα σ' ένα άψυχο πορνείο
Aν δε χώρας σ' ένα σπασμένο κορμί

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά πουθενά πουθενά
Καμιά φορά, μπορεί βλακωδώς, μπορεί άνοστα, μπορεί κλισε, αλλά υπάρχουν στίχοι, που λένε αυτό που θα ήθελα να πω, αλλά δεν ξέρω πως.

 
Παρασκευή, Μαρτίου 04, 2005 12:40:00 π.μ., Blogger Areth είπε...

εσύ μια χαρά τα λες, αυτά δε φαίνονται να θέλουν να γίνουν μια χαρά..

 
Παρασκευή, Μαρτίου 04, 2005 1:49:00 μ.μ., Blogger arkoudos είπε...

Μόνα τους; θα ξυπνήσεις και εκεί που όλα ήταν γκρί θα γίνουν ροζ, άσπρα και γαλάζια;

"Το ύψος μου με το χρόνο παρέμεινε σταθερό. Εγώ κόντυνα, αυτά που κουβαλάω στους ώμους λίγο πλήθαιναν, στοιβάχτηκαν πάνω μου."Συ είπας. Αμα δεν σταματήσεις να ασχολείσαι με αυτά που σε τραβάνε πίσω, δεν θα κοιτάξεις γύρω σου.

Αν δεν βγάλεις τα γυαλιά που μόνη σου έβαλες, δεν θα δεις τα χρώματα.

Εκεί είναι σε διαβεβαιώ. Πλούσια χρώματα, ζεστά, χαλαρωτικά και ανεβαστικά μαζί.

Εσύ μαζεύεις. Ξεδιπλώσου. Εν ανάγκη θύμωσε, εκνευρίσου, μάλωσε με αυτά που σε κρατάνε πίσω.

Ωπ. Σαν να μιλάω σε μένα. Σαν να τα χρειάζομαι περισσότερο απο σένα. Ε, δεν πειράζει, ότι πιάσεις, ότι σου ταιριάζει απο τα παραπάνω, κάντο δικό σου.

 
Σάββατο, Μαρτίου 05, 2005 6:28:00 μ.μ., Blogger J95 είπε...

Γενικά:
Μου φαίνεται έχει πέσει επιδημία αρνητικών vibes. Έχουμε όλοι κάτι κέφια άστα να πάνε. Εγώ πριν κανα δίωρο τα σκέφτηκα και κατέληξα ότι η μόνη λογική λύση είναι η αυτοκτονία. Καπάκια αποφάσισα να φανώ παράλογος για μια φορά στη ζωή μου.

Ειδικά:
Areth, είσαι μια συναισθηματική μεγαλοφυία. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι κάνεις το συναισθηματικό αντίστοιχο του να γράφεις διδακτορική διατριβή 500 σελίδων με 1638 αναφορές για τον ακριβή μηχανισμό αναπαραγωγής των πεταλίδων. Ψαγμένο μεν, ελάχιστα δημοφιλές δε. Τα πάντα έχουν ένα τίμημα. Τα πάντα ισορροπούν. Διάλεξε και πάρε.

Ψυχραιμία και θείος Bob:

In this life
In this life
In this life
In this -oh- sweet life
we 're comin in from the cold.
Ψυχραιμία και θείος Σωκράτης:

Η πλειοψηφία έχει πάντα άδικο γιατί οι περισσότεροι είναι μαλάκες.

 
Κυριακή, Μαρτίου 06, 2005 12:33:00 π.μ., Blogger Areth είπε...

Αρκουδάκι,όχι άσπρα,ροζ και γαλάζια..
ένα παστελάκι φυστικί ήθελα...
...κατά τα άλλα πώς να σου αντιτάξω το παραμικρό?
θα ήταν ανούσιο.
Κύριε J95,τα ψαγμένα απλά μου κινούν το ενδιαφέρον, τα δημοφιλή δε με αφορούν και το ότι τα πάντα ισορροπούν αδυνατώ να το αντιληφθώ ακόμη και μερικώς. Γιατί πίστευα ρε γαμώτο πως τίποτα δεν ισορροπεί...?
Τα τιμήματα ήσαν το θέμα της διατριβής που λέγαμε...

 
Κυριακή, Μαρτίου 06, 2005 3:53:00 μ.μ., Blogger J95 είπε...

> Γιατί πίστευα ρε γαμώτο πως τίποτα
> δενισορροπεί...?

Γιατί αυτό θα ήταν πολύ απλό και τα απλά πράγματα είναι ελκυστικά. :)

Τέλος πάντων, αγνόησέ με, δε σε "πιάνω" ακόμα. Θα τα ξαναπούμε, ελπίζω.

 
Δευτέρα, Μαρτίου 07, 2005 9:44:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος είπε...

Προς υπολοίπους σχολιαστές:

"...Αν δεν βγάλεις τα γυαλιά που μόνη σου έβαλες, δεν θα δεις τα χρώματα..."

Κάποιοι άνθρωποι αν βγάλουν τα φυαλιά τους, όχι χρώματα δεν βλέπουν μα ούτε την μύτη τους. Τώρα βέβαια στην περίπτωση της Αρετής, το αν θα βγάλει τα γυαλιά της δεν έχει την παραμικρή διαφορά. Ούτως ή άλλος ΔΕΝ βλέπει μπροστά... όσα και αν της τάξεις.

Εγώ την προτιμώ μαύρη και άραχνη, γιατί αυτή είναι η ισορροπία της. Ας μην ξεχνάμε ότι νόμος που (προς το παρόν) είναι απαραβίαστος από την φύση του είναι η αρχή διατήρησης της ενέργειας... αυτό που ψάχνω να βρώ ρε Αρετή εδώ και χρόνια είναι την ενέργεια που κινεί τα νήματα ΠΡΙΝ πιάσεις το μολύβι (στυλο, πενάκι, πληκτρολόγιο) και κάτσεις να γράψεις.
Το αστείο είναι ότι δεν σε έχω δει ποτέ να το κάνεις, αλλά μπορώ να σε φανταστω... να γράφεις σαν την αράχνη που υφαίνει τον ιστο... άσε εμάς να γίνουμε οι μύγες...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home