Η τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει στ’ αλήθεια ήταν η πρώτη φορά που κάπνισα μπροστά σου. Silk cut. Μωβ. Εσύ camel. Άφιλτρα. Γιατί γελούσες; Δεν κατάλαβα ποτέ. Το φλιτζανάκι με τον μέτριο στο γραφείο ήταν πράσινο. Τώρα ακούω εκείνο το τραγουδάκι που έγραψε ο Οδυσσέας και μου είχε φανεί στην αρχή αδιάφορο. Καμιά φορά μπορείς να νομίσεις ότι τα τραγουδάκια είναι κομματάκια από αλήθεια. Έτσι την πατάς και λες θα γυρίσω πίσω για ένα ακόμη τσιγάρο. Μαλακία. Η ζωή δεν είναι τραγουδάκια.
Στη μαύρη πέννα το μελάνι πολυκαιρισμένο ξεράθηκε, δεν αφήνει τίποτα πάνω στο χαρτί. Δεν θυμάμαι, την τελευταία φορά να ήταν μαύρο ή μπλε νουάρ; Σου χα πει μην ξαναγράψεις με μαύρο, δεν ήθελα τίποτα να πενθήσεις πια.
Δε νομίζω πως υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσω ποτέ πλέον λογικά το παραμικρό. Καμμία συλλογιστική διαδικασία. Δε γίνεται, βρε πουλάκι μου, να αντιμετωπίζεις τις συγκολλήσεις συναισθηματικά, δεν έχει νόημα. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που το έκαμα. Blank. Επιλεκτική αμνησία. Λόγω περιττών συναισθηματισμών, αν το ξεκαθάρισμα είχε γίνει λογικά όλα θα ήσαν απλά περίφημα…
Μην παραφυλάς πόσο θα χασκογελάω για να καταλάβεις αν έχω πιει. Όταν βάλω τα κλάμματα, θα το καταλάβεις.