"...και τ'ασήμι τους..."

Στην κατηφοριά του Πράσινου Λόφου οι λεύκες που στέκονται στα δύο πεζοδρόμια σμίγουν όπως στα ψέμματα. Πριν γδυθούν τα κίτρινα φύλλα τους, που δε θυμίζουν σε τίποτα τις ασημένιες τους παλάμες του καλοκαιριού, κλέβουν τα μάτια σου καθώς κατεβαίνεις φρεναριστός και χαζεύεις σα μωρό. Όπως στα παραμύθια. Βρέχει κιόλας.
Που λες, πρόσφατα ανακάλυψα ότι αγαπάω τη σοκολάτα βιενουά, αν και απεχθάνομαι τη σαντιγί. Έχω την εντύπωση ότι η σοκολάτα που χρησιμοποιούν όταν την φτιάχνουν είναι πιο πικρή. Είναι λιγότερο ζαχαρωτή ή και λιγότερο γαλατερή από την άλλη που φτιάχνει την κανονική σοκολάτα. Βέβαια, η φωνή της λογικής θα αντέτεινε ότι μετά από 2-3 κουταλιές σαντιγί τα πάντα σου φαίνονται πικρά ή τουλάχιστον πιο πικρά. Ή, αν το πάρεις αλλιώς, μπορείς να πεις, αν θες, ότι, για να είναι κάτιτις αρκετά πικρό, πρέπει να προηγηθεί κάτι από αρκούντως εώς υπέρμετρα γλυκύ. Αντίστροφα…κάθετί γλυκό ακολουθείται από κάτι πικρό και σόι πάει το βασίλειο…
Επίσης, Αθηνούλα, τα γεννητούρια του Χριστούλη μας μου χάρισαν μια γλυκιά γαλήνη τόσο απλά όσο απλός είναι ο λευκός σταυρούλης που μου χάρισες για να με φυλάει.
Τέλος, να μην ξεχάσω την επόμενη φορά που θα ξαναπάω στην Πετρούπολη να μην ξαναφάω πίτα του Μεξικάνου,
να μην ξαναφέρω αντίρρηση στη μαμά μου για το ποια είναι η καλή μεριά και ποια η ανάποδη στα κεντήματά της,
να μη φοράω τακούνι όταν κάποιος άλλος τετράχρονος Γιάννης στους 60 πόντους μου κάνει πρόταση γάμου
και να κάνω με την πρώτη ευκαιρία μήνυση στην ΙΟΝ γιατί έχω βάσιμες υποψίες-στα 3 σοκολατάκια είμαι ακόμη- ότι –άκουσον, άκουσον!-κάποιου είδους παρέμβαση έχουν κάμει στις νουαζέτες…

Και εις άλλα…