Η αδερφή μου μ’ έβαλε σε σκέψεις, αφού μετά από πολλά στενάχωρα καταλήξαμε στο ότι εγώ πολύ ευκολότερα από εκείνη μπορώ να κάμω τον καραγκιόζη μέσα σε μια παρέα. Εκείνη, λέει, από την άλλη, έχει μέσα της κάτι που «δεν εννοεί ν’ αστειευτεί διόλου», παρ’ όλα τα γελοία μέσα που επιστρατεύω εγώ και άλλοι του συναφιού μου για να μας σκάσει ένα χαμόγελο.

Εκείνη δεν μπορεί και τόσο πολύ εύκολα να χαμογελάσει. Με ρωτάει τι εντύπωση δίνει σε κάποιον άγνωστο. Της εξηγώ. Πως είναι περισσότερο θλιμμένη παρά χαμογελαστή. Δυσανασχετεί. Είναι άσχημο να το ακούς. Όμως δεν είναι εύκολο να χαμογελάς ειλικρινά.

Είμαι ένας μίζερος άνθρωπος που πολύ συχνά βγαίνει απ’ το σπίτι αποφασισμένος να ματώσει τους γύρω του για να τους δώσει να καταλάβουν πόσο θεόκλειστα είναι τα ρολά του. Μάταια. Ο φράχτης του παρτεριού που έχω φυτρώσει παραβιάζεται πανεύκολα από κάτι χαμόγελα- δραπέτες που παραπλανούν τη σκοτεινιά μου μπροστά σε κάθε φωτεινό ενδεχόμενο. Έπειτα αρχίζουν οι αδέξιες προσεγγίσεις κι όλες οι τούμπες που κάνουν οι άνθρωποι της ράτσας μου για να τους πουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ότι έχουν χιούμορ. Έτσι είναι όμως.

Οι λύπες μας είναι πολλές και οι χαρές μας μετρημένες. Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι νομοτέλεια. Είμαι από κείνους μάλλον που δε συναινούν στο ότι ο κόσμος μας είναι μία κόλαση σε βαθμό τέτοιο, που να είναι απόλυτα φυσικό ο ψυχισμός μας να πνίγεται στα μαύρα πηγάδια. Απ’ την άλλη πάλι, θεωρώ καθ’ όλα βέβαιο το ότι η χαρά* από μόνη της δεν έχει απολύτως τίποτα να πει, καθώς, απλούστατα, δεν μπορεί να υπάρξει.
«Είναι μακρύς, μακρύς μακρύς ο δρόμος...»

Τι να κάνουμε τώρα; Αυτό δεν αλλάζει. Προσπαθήστε να μας χαμογελάτε λίγο περισσότερο γιατί αυτό το παιχνιδάκι «σε τραβώ, με τραβάς για να δούμε ποιος θα ρίξει ποιον» δεν έχει καθόλου πλάκα. Βάλτε το στην ημερήσια διάταξη: «αύριο που θα βγω απ’ το σπίτι κι ώσπου να μπω στο μετρό, θα χαρίσω 5 χαμόγελα…»
Κι άμα δείτε να σας παίρνουν στο ψιλό… χαμογελάστε τους.

*...το Χαρά δεν είναι υπέροχο όνομα για" πάρτυ με συμβολισμούς"?